24 Ocak 1993’tü zaman.
Durmadı o an, uyarmadı, bağırmadı ne o ne de bir başkası arkasından.
“Dur! Gitme, binme arabana. Kan akacak kan.”
Demedi, diyemedi kimsenin aklına gelmedi, getirilmedi.
Alıp götürdüler bir güzel yiğidi.
Acaba suçu neydi ki?
Bankalar mı hortumlamıştı?
Yoksa, yoksa bir tuhaf özelleştirmeler yapıp da etrafına, çevresindeki dalkavuklarına peşkeş mi çekmişti?
Yetim hakkı mı yemişti, yoksa milyon dolarlarını saklayacak hanlar hamamlar mı dikmişti?
Vaadler deryasında dolaşıp halkına ipe sapa gelmez sözler mi vermişti?
İstediği olunca da sırtını dönüp canınız cehenneme mi demişti yoksa?
Ne şiş yansın ne kebap diyen eyyamcı takımına mı özenmişti acaba?
Suçu neydi ki bu garip gazetecinin?
Yoktu di mi?
Yoktu biliyoruz bir suçu?
Suçu yoktu ama birilerinin tekerine de çomak soktu.
O yüzden yaşamamalıydı, o yüzden yok olmalıydı.
Kalemini artık oynatmamalıydı.
Halkını uyandırmamalı, çenesini kapatmalıydı.
Kapatıldı.
Fiziken başarıya da ulaşıldı.
Bedeni, manevi hayata taşındı.
Peki yok mu oldu?
Elbetteki olmadı.
Hatta var olduğundan daha fazla var oldu.
Daha da yer etti belleklerde, yüreklerde.
O artık milyonların gönlünde.
Kalplerde.
Ne demişti biz gençlere ve milletine?
“Unutmayın, uyumayın.”
Ve ne yazmıştı bir defasında?
“Dağ gibi karayağız birer delikanlıydık. Babamız, sırtında yük taşıyarak getirirdi aşımızı, ekmeğimizi.
Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken bizler bir mumun ışığında bitirdik kitaplarımızı. Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya. Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık.
Bir gün mezarlarımızda güller açacak ey halkım, unutma bizi...
Bir gün sesimiz, hepinizin kulaklarında yankılanacak ey halkım, unutma bizi.
Özgürlüğe adanmış bir top çiçek gibiyiz şimdi, hep birlikteyiz ey halkım, unutma bizi, unutma bizi, unutma bizi...”


Makalelerim için: http://www.tuncayylmz.blogspot.com