Ülke insanı olarak günden güne fakirleşmeyi, yoksullaşmayı, ümitlerimizi, umutlarımızı, geleceğe olan inancımızı üstüne bir de bu kadar kötü yönetilmeyi hak ediyor muyuz.

Ülke yamalı bohça haline gelmiş, nereye dokunsan elinde kalan garip bir hale döndü. Ekonomi artık gitmiyor gidemiyor. 3 Ocak 2017 tarihinde Dolar 3,58 , Euro 3,73 lira imiş. Bu kurlar Merkez Bankası resmi kurları. Bugünse Dolar 7,30 Euro 8,60 lira. Bunun Türkçe meali dolar %200 euro %230 artmış. Sene başından bugüne kadar ise Türk Lirası dolar karşısında %22 Euro karşısında %30 erimiş. Her gün ülkemizin milli parası eriyor yok oluyor bizler de günden güne yoksullaşıyoruz. Çaktırmadan gerçekleşen Devalüasyon da cabası.
Bugün geçmediğimiz otoyollara, köprülere, gitmediğimiz havaalanlarına, tedavi görmediğimiz hastanelere döviz bazında devlet garantisi verilerek yıllık dolar üzerinden her sene de artış yapılarak para ödüyoruz. Müşteri garantili devlet destekli kıyak. Bazıları çok çirkin para kazanıyor bazıları da çok hızlı fakirleşiyor.
12 Eylül’den günümüze devlet kademeleri müthiş bir yozlaşma ve çürümenin içerisinde. Bunun yolunu da liberal politikacı tonton (Özal) açtı. Benim memurum işini bilir ve ben zengin severim lafları artık tarihe mal oldu. O günden beri vatandaş işini biliyor. Vatandaş için en önemli şey kendi şahsi çıkarı.
Ülkenin son yirmi yılı beton ekonomisi yatırımlarıyla geçti. Vatandaşın cebinde para yok ama bankalara 180 ay ev kredi borcu var. 48 ay oto kredi borcu var. Bilinçli bir şekilde ülkem insanı borçlandırıldı. Borçlu insan özgür değildir hatta o borcundan başka hiçbir şey düşünemez ve umursamaz mankurtlaşır. Varsa yoksa onun gözünde borcu en öncelikli şeydir. Ne vatan ne özgürlük.
80’lerden günümüze ne tip atılımlar ilerlemeler yaptık?
Öncelikle eğitim sistemimizin canına okuduk. Tüm okulları İmam Hatiplere dönüştürdük. Tek tip insan yetiştirmeye başladık. Eğitim kalitesini her gün düşürdük. Hedefimiz düşünmeyen sorgulamayan içi boş nesiller elde etmekti. Bunda başarılı da olduk. O günden bugüne tam beş nesil kaybettik.
Ardından Sağlık sistemimizin canına okuduk. Hasta garantisi vererek (!) ihtisas hastanelerini, muhtelif semtlerdeki hastanelerin hepsini kapatıp şehrin dışında devasa beton şehir hastaneleri yaptık. Bunların içerisinde verilen çoğu hizmeti de özelleştirdik. Üstüne hasta garantisi verdik, kâbus gibi.
Gelelim Tarıma; yerli tohumun canına okuyarak bir kere ürün veren sonraki sene gene tohum ilaç gübre sarmalına çekilen çiftçi, bir de ürünü para etmeyip üstüne hükümet tarafından yabancı ithalat kartı açılınca tarım da çöktü. Başka ülkelerin çiftçilerini ihyâ ettik.
Sanayi konusuna gelecek olursak; ülkeye gelmiş ve yerleşmiş olan yabancı sermaye ve sanayi son beş yıldır ülkeden çıkıyor en son Honda firması üretim faaliyetini sonlandırdı. Cumhuriyet dönemi kazanımlarından ülkenin göz bebeği firmalar yada fabrikalar (Petkim, Tüpraş, Şeker Fabrikaları, Seka, Sümerbank, Tank Palet ve daha niceleri yandaşlara iki kuruşa peşkeş çekildi. Ülkenin sanayisizleştirilmesi amaç oldu. Sanayi de bitirildi.

Neticede paramız para değil, eğitimimiz eğitim değil, sağlığımız sağlık değil.
Kısaca yaşantımız yaşantı değil. Dünya yoksulluk endeksinde dördüncü sıradayız.
Ama sokak röportajlarına bakınca, yol yaptılar köprü yaptılar, havaalanı yaptılar.
Bu bana orda bir köy var uzakta şarkısını anımsattı. Gitmesek de kalmasak da o köy bizim köyümüz idi.

Yazının başında sorduğum soruya dönelim.
Bu kadar kadın cinayetini hâk ediyor muyuz?
Bu kadar çocuk tacizini hâk ediyor muyuz?
Ülkemizin çağdaş modern ATATÜRK Türkiye’sinden geri kalmış yoz arap yönetimine devşirilmesini hâk ediyor muyuz.
Yoz bir ülkeyi ve bu topraklarda sadece yaşayan hiç düşünmeyen sorgulamayan bitmiş yoz insanları hâk ediyor muyuz.
Çocuklarımızın geleceksizleştirilmesini hâk ediyor muyuz.
Bunca adaletsizliği, yozlaşmayı hâk ediyor muyuz.
Bunların hiçbirini hâk etmiyoruz. Çünkü ülkem ve ülkem insanı güzel şeylere lâyıktır.

Son söz; şu an yönetimde olan siyasal islam 2002 senesinde Ecevit hükümetinin aldığı karar ve tedbirlerin olumlu dönüşlerini kendi dönemlerinde yaşarak bunları sahiplendiler. Kendileri ekstra hiçbir şey yapmadılar. Çünkü rüzgar arkalarından esiyor yelkenlerini dolduruyordu. Hazıra konmuşlardı, hiç bozuntuya vermediler. Ama artık mirasyedi günlerin sonuna geliyoruz çünkü satacak savacak çok bir şey kalmadı (Ziraat Bankası, TCDD ve birkaç parça daha kaldı)
İktidarlar ekonomi ile gelirler ve ekonomi ile giderler.

Zafer ATUN
12 Ağustos 2020
zaferatun.wordpress.com

MUHTEŞEM teşhisler, tesbitler, sorular ve MUHTEŞEM bir yanıt ve sonuç. Çok değerli yazarı sevgili Zafer ATUN'a en içten tebrikler, sağlık ve esenlik dolu günler, yeni başarılar diliyor, şunları eklemek için özel iznini ve müsadesini rica ediyorum :
Evet, tabii ki İKTİDARLAR EKONOMİ İLE GELİRLER VE EKONOMİ İLE GİDERLER. Dahi insan, ebedi başkomutan, ulu kurtarıcı ve büyük kurucu Gazi Mareşal Mustafa Kemal ATATÜRK'e açık ve gizli, doğrudan ve dolaylı iftira, hakaret ve küfür eden ve ettiren tüm özel ve tüzel düşmanlar ve meczuplar ise her kim olurlarsa olsunlar aynen o SEVR'ci işgalciler ve hizmetcileri Vahdettin'ler ve Damat Ferit'ler gibi kovalanıp def edilirler ve ihanet ve melanet çukuruna süpürülürler.

RE: Çok teşekkürler sayın Atacı. Tarih tekerrürden ibaret denir yeterki ders çıkartmayı bilelim.
Ülke olarak karanlık bir dönemden geçiyoruz ama her karanlığın sonu çok güzel bir aydınlık olacaktır.
Yeter ki bu ülkkenin yaşayanları paydaşları olarak kurucu liderimizin ilkelerinden ayrılmayalım, bu ilkeleri tüm benliğimiz ile özümseyelim. Gönül dolusu selamlar, sevgiler aydınlık yarınlar.