DEVLET ve ORDU
XVIncı yüzyılda Avrupa’da Devlet-Ulusların doğuşuna ilişkin bir örnek verilecek olursa; modern anlamda ilk Devlet ve Cumhuriyet’in Hollanda olduğu söylenebilecektir.
Hollanda Devlet’inin bağımsızlığı, bir halk hareketi yani ulusal duygu sonucu değil ama İspanyol egemenliğine karşı bir politik özgürlük isteğiyle başlamıştır diyelim.
Ne var ki, bu ‘politik’ özgürlük ‘dinsel politika’ temellidir.
1558 yılından itibaren İspanya’ya karşı yürütülen savaş, Portakal (Orange) prenslerinin yöteminde ‘Ordu’ya dayanmakta idi.
Yani iyi örgütlenmiş bir Ordu ve usta ‘komutan’lara sahip olunursa, Devlet de ‘sağlam temeller’e oturtulmuş olur diye düşünülüyordu.
Oysa, 1648 Vestefelya (Vestphalie) Antlaşması yapıldığında görüldü ki, Ordu her şey demek değildi.
Önemli olan halkın örgütlenmesi yani ‘ulus’ olabilmekten geçmekteydi.
Tam da bu nedenle, her ‘Devlet’ kılığındaki toplumsal kuruma ‘Ulus-Devlet’ ya da ‘Ulusal Devlet’ denmez; dense dense ‘Devlet-Ulus’ denir diye sürekli olarak yineleyerek gelmekteyim.
Yani ‘Devlet’ nasıl olsa varolabilmekte ama ‘Ulus’ temeli olması kimi koşullara bağlı bulunmaktadır.
İkinci saptama, Hollanda’da Vestefalya Antlaşması’ndan sonra, Portakal Prenslerini seçimle yenerek iktidara gelen Cumhuriyetçi’lerin, Jean de Witt’in liderliğinde sadece ‘dinsel özgürlük’ amacı güdüyor olmalarıdır.
Bu anlamda, gerçek bir ‘cumhuriyetçilik’ten yani ‘ulusallık’tan çok, bir ‘dinsel naiplik’ (régent) sözkonusudur.
Her ne kadar, Portal Prenslerinin baskıcılığına karşı Jean de Witt’in liderliğinde, Hollanda yirmi yıl boyunca, dinsel özgürlük ortamında, kimi ekonomik ve sosyal gelişme sağlamışsa da, Fransa kralı XIVncü Louis’in Hollanda’yı (o zamanın Provins Unis’si) işgal etmesi üzerine, Jean de Witt halk tarafından ‘vatana ihanet’ suçuyla öldürülmüştür (1672).
Böylece bir ‘Ulusal Ordu’nun varlığının ne denli önemi olduğu ortaya çıkmış olacaktır.
Şöyle de söylenebilir, ‘Ordu’ olacaksa, ancak ‘Halk için’ olacaktır, ki ancak o zaman hem ‘ulusal güvenlik’ ve hem de ‘ulusal gönenç’ sağlanabilsin.
Bütün bunları, Türkiye’deki son ‘Askerî Şûra’ dolayısıyla anımsatmak istedim.
Türkiye’de III.Abdülhamit’in yönetimde, son onyedi yılda, ‘Türk Ordusu’, olabildiğince barındırdığı gerçek ulusalcı komutanlardan tamamen arındırılmış bulunmaktadır.
Son Askerî Şûra’yı tabuta son çivinin çakılması olarak da değerlendirebiliriz.
Kimi tatlısu aydınımsıları ve solcularının, başına Atatürkçü ya da Kemalist sıfatı takarak Ordu’nun, daha doğrusu Türk Silahlı Kuvvetleri’nin komutanlarına yaltaklanmaları boş bir hezeyan olmanın ötesine geçemez.
Tüm kurumların ambleminden ‘Türkiye Cumhuriyeti’ ibaresini kaldırmaya yeminli bir ‘iktidar’dan, ‘Türk Silahlı Kuvvetleri’ oluşturmasını beklemek mümkün müdür?
Oluşturulan sözde ‘Türk Ordusu’ ya da ‘Türk Silahlı Kuvvetleri’, özde yeni ‘Hamidiye Alayları’dır, ‘Hamidiye Alayları’.
Kuş beyinli şimdi beni ‘bozguncu’ diye tanımlayacaktır.
Asıl bu kafa ülkeyi felakete götürüp bir ‘ulusal bozgun’a uğrattıklarında, gerçek ‘bozguncu’nun kim olduğu ortaya çıkacaktır.
Ki, bu durum pek de uzak değildir.
Ne yazık ki, ‘uyarmak’ yetmemekte, ülkenin gerçek aydın ve düşünürleri yeterince etkin olamamaktadır.
Tatlısı aydın ve solcuları da ‘nabza göre şerbet’ vermeye devam etmektedirler.
III. Abdülhait’e kulluk da denilebilir.
Ben de diyorum ki, bu III.Abdülhamit iktidarda olduğu sürece, ‘Silahlı Kuvvetler’ değil ‘T.C. Ordusu’, ‘Peygamber Ocağı’ ya da ne bileyim ben, ‘Mehmetcik’ falan, sadece ve yalnızca onun ‘Alaylı’ komutanlarının ‘Silahlı Kuvvetleri’ olmaktan kurtulamayacaktır.
Tersini savlamak, ‘eşyanın doğasına aykırı’ davranmak demek olur da ondan..