Kadınım ben; şarkılara, şiirlere filmlere konu olmuş, bazen eksik etek bazen de saçı uzun aklı kısa…
Kadınım işte!
Her şeyden önce anayım ben cennet ayaklarımın altına sunulmadı mı?
Erkek bebek doğar alkışlanır, kız bebek doğar sessizlik olur doğumda başlamıştır kadınlığımız…
Doğdum babamın kızı oldum, evlendim kocamın karısı, sonra da çocuğumun anası...
Peki, ben ne zaman BEN oldum.
Hiç bir zaman.
Yerim hep kocamın yanı oldu, üç adım arkasından yürüdüm, ya da “kızı boş bırakırsan ya davulcuya ya da zurnacıya” dedi atalarım sözlerinde.
Kimileri başlık parası uğruna satıldı bir adamın malı oldu, kimileri baba baskısından töreden kaçtı hiç oldu…
On üç yaşında gelin olmaya zorlananlar hatta on beşinde ikinci çocuğuna gebe olan çocuk anneler.
Kâh asker yolu bekledik kâh beşik başı…
Bazılarımızın kocaları öldü evden çıkmasın diye küçükleriyle baş göz edildik, çocuğu olmuyor diye üstüne kuma gelenler de cabası…
Ahh kadınlarımız!
Eşine kumar çocuğuna ekmek parası için temizliğe giden emekçilerimiz…
Daha dün gibiydi bisiklete bineceğim diye ağlayışlarım, babam da kız kısmı bisiklete binmez deyip nasılda azarlamıştı o gün öğrendim bazı şeylerin yasak olduğunu çocuk aklımla.
Erkek sözü verilir peki kadının sözü yok mu?
Kadın olmak suç mu?
Erkekleri de doğuran kadınlar değil mi?
Nedir bu kadın üzerindeki şiddet, kin öfke…
Kadın topraktır bereket anadır, ona bir tohum verirsin sana bin gül verir.
En güzel duyguları yaşatan kadınlar değil midir?
Dağları taşları deldiren aşk ile öldüren…
Mecnun’a Leyla, Kerem’e Aslı olan…
Ve kadınlar “ana, avrat, yar” sofrada ki yeri öküzden sonra gelen.
At sizin silah sizin, namus uğruna döktüğünüz kan bizim.
Ahh kadınlarımız…

“Kimi der ki kadın
Uzun kış gecelerinde yatmak içindir.
Kimi der ki kadın
Yeşil bir harman yerinde
Dokuz zilli köçek gibi oynatmak içindir.
Kimi der ki ayalimdir,
Boynumda taşıdığım vebalimdir.
Kimi der ki hamur yoğuran.
Kimi der ki çocuk doğuran.
Ne o, ne bu, ne döşek, ne köçek, ne ayal, ne vebal.
O benim kollarım, bacaklarım, başımdır.
Yavrum, annem, karım, kızkardeşim,
Hayat arkadaşımdır.”
NAZIM HİKMET RAN

Daha güzel ifade eden bir şair daha var mıdır acaba? Gelin olmak bembeyaz, kan ter içinde ana olmak, dağ başında kardelen…
Kağan’ın yanında Ece Hatun kimi zaman da yüce dağların KARI’dır.
Ey asil kadın; sen, vatanını işgalden kurtarırken erkeğinin yanında destan yazansın, sen Halide Edip Adıvar, sen Kara Fatma, sen Nene Hatun’sun…
Ve daha niceleri gibi isimsiz kahramansın…
Sana yapılan haksızlıklar artık son bulsun.
Şiddet dursun.
Gün geçmiyor ki kadına yönelik şiddet haberlerini duymadığımız…
Her gün bir cinayet; karısını, kızını, sevgilisini anasını döven öldüren…
Kadınlar da en az erkekler kadar güçlüdür oysa çiçekli basma entarilerinin altında kocaman güçlü bir yürek yatar gerektiğinde dövüşür gerektiğinde sevgi doludur…
Ne ikinci sınıf bir vatandaş ne de cinsel bir objedir…
Doktoru, hâkimi, hemşiresi, öğretmeni, çiftçisi, köylüsü, kentlisi, şarkıcısı, terzisi, vs. hepsi ayrı ayrı kıymetlidir. Erkek aslan aslan da dişi aslan aslan değil mi? Güç yürek sadece erkelere vergi değildir, kadınlarda güçlü ve yüreklidir. Bu cinsiyet meselesi değil şahsiyet meselesidir. Kadınsız erkek, erkeksiz de kadın olmaz, birbirimizi tamamlayanız…
Kadına yönelik şiddeti önlemekte erkeklere düşüyor, yapacakları eylemler çıkarılacak olan yasalar kadın haklarına gösterecekleri saygı ve iyi bir eğitim ile bazı şeyler düzelebilir
Hayatta yan yana omuz omuza yürüyebiliriz. “Yuvayı dişi kuş yaptığı” gibi “ev bacada iş kocada”dır.
Aynı zaman da…

KADIN HAYATTIR, NEFESTİR…

GÖKKUŞAĞIDIR…

TOPRAKTIR…