“Siz, Hiç, Faşist Bir İktidarın Başardığını Gördünüz Mü? “ Kimler geldi, kimler geçti dünyamızdan…
Nice liderler gördük. Nice devlet adamları gördük…
Hitlerler, Mussoliniler, İdi Aminler, Kenan Evrenler, Atatürkler, Leninler, Maolar, Castrolar, Guevaralar, Gandhiler…
Bazılarının adı tarih sayfalarına altın harflerle yazıldı. Bazıları lanetle anıldı…
Lanetle, nefretle anılanların insanla, insanlıkla, toplumla, doğayla hiç iyi ilişkileri olmadı.
Sevgi sözcüğünü yüreklerinden ve dillerinden çıkardılar.
Yok ettiler…
Durmadan öldürdüler. Kıyımlar, işkenceler yaptılar. Terör estirdiler. Korku saldılar. Toplumları korkutarak, sindirerek, baskı, şiddet uygulayarak yönettiler.
Korku imparatorluğu kurdular.
İnsan haklarını tanımadılar.
Yok saydılar.
Dini kullandılar. Din sömürüsü ve inanç sömürüsü yaparak kitlelerin düşünme yeteneklerini yok ettiler.
Onları emirle, komutla hareket eden robotlar haline getirdiler.
Yandaşları malla mülkle, servetle, parayla pulla satın aldılar.
Makamlar, mevkiler verdiler. Kendilerine bağladılar.
Kul, köle yaptılar.
“Hep bana Rab bana” dediler. Sadece kendi çıkarlarını düşündüler. Yedi sülalesini zengin ettiler…
Kendileri servet, mal mülk, ihtişam içinde, bu dünyada cenneti yaşarken, geniş halk yığınlarına cehennemi yaşattılar, sonra da onları cennet vaatleriyle uyuttular.
Düzeni devam ettirebilmek, dilediklerini gerçekleştirebilmek; işledikleri suçlar yüzünden yargıdan kaçıp kurtulabilmek için tüm devlet kurumlarını, adaleti, basını kendilerine bağladılar.
Onların yolundan gitmeyen gazetelere, gazetecilere, yazarlara baskı uyguladılar. Faşizan bir yönetimle onları sindirmeye, susturmaya çalıştılar.
Direnenleri, karşı koyanları, gerçekleri yazanları dört duvar arasına attılar…
Halka ve aydınlara kan kusturdular.
Makamlarının, mevkilerinin tehlikeye girdiğini gördükleri anda ortalığı kana bulamaktan asla çekinmediler.
Bütün bu vahşetin, zulmün yanında her zaman kendilerini ilahi bir varlık gibi gösterdiler. Allah’ın bir lütfu oldukların vurgulayarak, cahil, eğitimsiz yığınların peşlerinden gelmesini sağladılar.
Bu nedenle eğitimsiz, cahil yığınları çok sevdiler.
Bu faşist liderlerin en büyük özelliği, zenginliğe, ihtişama, makam ve saltanata giden merdivenleri ağır ve emin adımlarla, yavaş yavaş çıkmalarıdır.
Hedefe vardıktan sonra da o cenneti, hayal dünyasını koruyabilmek için asla muhaliflerini harcamaktan, öldürmekten çekinmezler.
Demokrasiyi, özgürlüğü ayakları altına alırlar. Paspas gibi çiğnerler. “Seçme, seçilme hakkı” onlara vız gelir, tırıs gider.
Yargısız infaz yaparlar.
Dilediklerini diledikleri kadar gözaltına alırlar; canları istediğinde o makamlara, mevkilere el koyarlar.
Kendilerini ülkenin tek güçlü varlığı olarak görürler.
“Ben ne dersem, ne istersem, ne dilersem o olur. Kimse benim buyruklarımın dışına çıkamaz” diyerek, “Yenilmezlik” duygusuna kapılırlar. Hiç yıkılmayacaklarını sanırlar.
Onlara göre devletin ve devlet yöneticilerinin üstünde hiçbir güç, kuvvet yoktur.
Bu nedenle hak aramalara, eylemlere izin vermezler. İşçi sendikalarının, devrimci örgütlerin çalışma alanlarını daraltırlar, özgürlüklerini kısarlar.
Kendilerinden önce gelen diktatörlerin, bütün bu faşist yöntemlere başvurduğu için, nasıl ağır bedeller ödediklerini görmezler ya da görmezden gelirler.
Bu kendine güven, düşünce tarzı ve yönetimi onların hatalar yapmasına neden olur. Ama yaptıkları hataları, yanlışları da asla kabul etmezler.
Sadece iktidarın geleceğini, yöneticilerin çıkarlarını düşündükleri için öteki yaşamsal konulara değer vermezler. Bu nedenle, zamanla ekonomi de zayıflar…
Halk yoksullaşır. İşsizlik artar. Açlık baş gösterir.
İktidar, kitleleri baskı altına alsa da korkutma, sindirme yöntemi kullansa da günü, vakti saati geldiğinde yığınlar, her faşist düzende ve yönetimde olduğu gibi hesap sorarlar. Onları sandığa gömerler…
Siz hiç tarihte, faşist bir iktidarın başardığını, başarılı olduğunu, faşist yönetimi kurup, yerleştirdiğini gördünüz mü?
Ben görmedim…
(alieralp37@gmail.com)
News
Site map
SitemapIndex
RSS Feed