Koçgiri İsyanı böyle bastırıldı (Yaşayandan Derleme)
Gönderilme zamanı: Cum Tem 31, 2009 21:26KOÇGİRİ İSYANI BÖYLE BASTIRILDI
Koçgiri İsyanı’nı bastırmakla görevli Osman Ağa komutasındaki 47.Giresun Gönüllü Alayı, çetin kış şartları içinde yorucu bir yolculuktan sonra Refahiye’deki harekat sahasına ulaşır. Burada siperlere yerleştirilen gönüllülerimiz elleri tetikte beklerken, Osman Ağa ve kurmayları da hem biraz dinlenmek hem de Ankara’dan talimat almak üzere Refahiye’ye geçerler. Çok geçmeden asi Kürt aşireti Türk köylerine hücum ederek, katliama girişir. Eyüp Aydın (1901-1989, GİRESUN Merkez Yukarı Alınlı Köyü) hemen koşarak Refahiye’ye ulaşıp, Osman Ağa’yı uyandırır. Bundan sonrasını da dilerseniz Eyüp Aydın’dan dinleyelim:
“…Borazancı, önce silah başı,ardından hücum emrini vurdu.(…) Telaştan herkeste bir eksiklik vardı. Kimi tüfeğini almış, armasını unutmuş; kimi pijamalı; kimi yalınayak gelmişti. Ben ikinci bölükteydim. Bölük Komutanımız Yusuf Ağa idi. O da şaşkınlıkla elinde barabelli tabancası ile başı açık, üstü pijamalı yalın ayak gelmişti. Bölüklerin Refahiye’de bıraktığı eşyalar, cepheye daha sonra gönderildi.
Asiler 300’den fazla süvari ve binlerce piyade askeriyle sayıca bizden çok fazlaydılar. Bizim iki adet beşbuçukluk topumuz, iki de makinelı tüfeğimiz vardı. Türk ve Rumlar’dan kurulu onsekiz kişilik mızıka (bando) grubumuz da yanımızdaydı.
Öğle vaktiydi. Osman Ağa dürbünle karşı tepeleri izliyordu. Emriyle ateşe başladık. Sanki yer yerinden oynuyor, kıyamet kopuyordu. Osman Ağa, top ve mavzer seslerine alışıktı. Savaş meydanlarının kahramanı coşmuş nağralar savuruyordu. ‘Bunlar bizim uşakların elinden kurtulamaz. Vur ulan Panayot Tamzara’nın gözüne.” diye bağırıp bize moral veriyordu. Bir yandan da topçulara emirler yağdırarak, ‘Ateşle! Asilerin içine düşür.’ diye bağırıyordu.
Herkes coşmuştu. Ölümü hiç düşünmüyorduk. Gırnatanın (klarnet) sesi; top ve silah seslerine karışıyordu. Moralimiz yerindeydi. Savaşıyor muyduk? Bayram mı yapıyorduk? Düğüne mi gidiyorduk? Daha doğrusu vatan için mücadele vermenin heyecanını yaşıyorduk.
Akşama doğru çatışma hafifledi. Asiler bozulup dağıldılar. İkinci karşılaşmamızda yine birbirimize girdik. Bu defa asilerin bütün konaklarını yaktık. Sağ kalanlar da canlarını kurtarma pahasına kaçtılar.”
(YAZAR: ERDEN MENTEŞEOĞLU - GİRESUNLU FEDAİLERLE KONUŞTUM ONLARDA ÇILGINDI.
YEŞİLGİRESUN YAYINLARI 2008)
Koçgiri İsyanı’nı bastırmakla görevli Osman Ağa komutasındaki 47.Giresun Gönüllü Alayı, çetin kış şartları içinde yorucu bir yolculuktan sonra Refahiye’deki harekat sahasına ulaşır. Burada siperlere yerleştirilen gönüllülerimiz elleri tetikte beklerken, Osman Ağa ve kurmayları da hem biraz dinlenmek hem de Ankara’dan talimat almak üzere Refahiye’ye geçerler. Çok geçmeden asi Kürt aşireti Türk köylerine hücum ederek, katliama girişir. Eyüp Aydın (1901-1989, GİRESUN Merkez Yukarı Alınlı Köyü) hemen koşarak Refahiye’ye ulaşıp, Osman Ağa’yı uyandırır. Bundan sonrasını da dilerseniz Eyüp Aydın’dan dinleyelim:
“…Borazancı, önce silah başı,ardından hücum emrini vurdu.(…) Telaştan herkeste bir eksiklik vardı. Kimi tüfeğini almış, armasını unutmuş; kimi pijamalı; kimi yalınayak gelmişti. Ben ikinci bölükteydim. Bölük Komutanımız Yusuf Ağa idi. O da şaşkınlıkla elinde barabelli tabancası ile başı açık, üstü pijamalı yalın ayak gelmişti. Bölüklerin Refahiye’de bıraktığı eşyalar, cepheye daha sonra gönderildi.
Asiler 300’den fazla süvari ve binlerce piyade askeriyle sayıca bizden çok fazlaydılar. Bizim iki adet beşbuçukluk topumuz, iki de makinelı tüfeğimiz vardı. Türk ve Rumlar’dan kurulu onsekiz kişilik mızıka (bando) grubumuz da yanımızdaydı.
Öğle vaktiydi. Osman Ağa dürbünle karşı tepeleri izliyordu. Emriyle ateşe başladık. Sanki yer yerinden oynuyor, kıyamet kopuyordu. Osman Ağa, top ve mavzer seslerine alışıktı. Savaş meydanlarının kahramanı coşmuş nağralar savuruyordu. ‘Bunlar bizim uşakların elinden kurtulamaz. Vur ulan Panayot Tamzara’nın gözüne.” diye bağırıp bize moral veriyordu. Bir yandan da topçulara emirler yağdırarak, ‘Ateşle! Asilerin içine düşür.’ diye bağırıyordu.
Herkes coşmuştu. Ölümü hiç düşünmüyorduk. Gırnatanın (klarnet) sesi; top ve silah seslerine karışıyordu. Moralimiz yerindeydi. Savaşıyor muyduk? Bayram mı yapıyorduk? Düğüne mi gidiyorduk? Daha doğrusu vatan için mücadele vermenin heyecanını yaşıyorduk.
Akşama doğru çatışma hafifledi. Asiler bozulup dağıldılar. İkinci karşılaşmamızda yine birbirimize girdik. Bu defa asilerin bütün konaklarını yaktık. Sağ kalanlar da canlarını kurtarma pahasına kaçtılar.”
(YAZAR: ERDEN MENTEŞEOĞLU - GİRESUNLU FEDAİLERLE KONUŞTUM ONLARDA ÇILGINDI.
YEŞİLGİRESUN YAYINLARI 2008)