Bir 13 Aralık Daha Geçti Yaşamımızın Üzerinden…
Gönderilme zamanı: Pzt Ara 19, 2011 8:38Oğuz Atay dışında hiçbir yazarımızın ölüm ya da doğum günleri anılmıyor farkında mısınız?
Sanıyorum bir tek Nazım Hikmet hariç…
Bu iki özdeş ama farklı kulvarlarda düşünen gönül adamımız dışında sanki anılacak hiçbir edebiyatçımız yok, hiçbir düşünürümüz mevcut değil.
Uğur Mumcu politik bir misyon çerçevesinde anılıyor.
Bahriye Üçok, Çetin Emeç ve diğerleri de aynı safta…
Ama Oğuz Atay’a olan ilgi özellikle genç kuşaklar arasında gün geçtikçe artıyor ve olağan dışı hızlı bir gelişme gösteriyor.
Nazım Hikmet’e genç kuşakların nispeten uzak kalmış olması içinden geçmekte olduğumuz dönemin koşulları düşünüldüğünde şaşılacak bir şey değildir.
Ama Oğuz Atay sevgisinin katlanarak artması ilerinin aydınlık Türkiye’si için umut verici bir gelişmedir.
13 Aralık günü geçtiğimiz haftanın içinde kaldı.
O, işte o gün çekilip gitmişti bu dünyadan, aramızdan, yanı başımızdan.
Nasıl mı?
Gelin bunu Oğuz Atay’ın cümleleri ile aktaralım. O Tutunamayanlar’da Selim Işık’ın ölümünü nasıl anlattıysa, o cümleleri yeniden anımsayalım:
“Günseli’nin sevgilisi ve yazamadığı romanların yazarı, pazarı pazartesiye bağlayan gece vefat ederek kederli ailesini ve ona ümit bağlayanların cümlesini, bu arada, denizde havada ve karada, her zaman ve her yerde, en karanlık meyhanelerde, tutunamamanın acısını dindirmek için, mağrurları biraz daha aşağıya -çok değil- indirmek için, tutunamayanları ve tutunamadığı halde, çırpınanları kederlere boğarak, söylendiğine göre öldükten sonra bir daha doğarak, yalın ayak ve başıkabak, iyilere mükâfat ve kötülere mücazat dağıtacak sultan, dünyayı fenadan, dünyayı bekaya göç etmiş, bu dünyadan öbür dünyaya apar topar gitmiştir; çelenk gönderilmemesi, yüksek sesle ağlanmaması, sigara içilmemesi ve yerlere tükürülmemesi rica olunur; cenazede bulunacaksanız haberiniz olsun: saat on ikide cenaze namazı kılınır; duada fazla gürültü edilmemesi, altı yaşından küçük çocukların getirilmemesi, işiniz varsa zahmet edilip mezarlığa kadar gelinmemesi rica olunur; camiden çıkanlar arasında merhumu tanımadan şahadet edecek birkaç kişi elbette bulunur; intihar edenlere tören yapılmaz, böyle intikamcı Tanrı’ya tapılmaz. Kederli arkadaşları adına: Turgut Özben.”
Güle güle Selim Işık’ın “Öz”beni…
Bu yılın 13 Aralığında sana bir kez daha güle güle…
Ama bil ki, sağlığında seni genç kuşaklardan saklayabilmek için bin takla atanları hiç kimseler hatırlamıyor…
Çünkü sen onların Azrail’iydin…
Çünkü san onların ipliklerini birer birer ortaya çıkarttın ve kültürümüz içindeki sorunun kaynağını oluşturduklarını yüreklilikle dile getirdin.
Nasıl mı?.. İşte aşağıdaki gibi:
“Bizim sorunumuz, “İnsanımızın kişilik kazanma savaşının önemini henüz kavramamış olmasıdır. Kendisiyle hesaplaşma diye bir kavramın varlığından habersiz oluşundandır. Bunun için romanımız düzmecedir. Diyalektik gibi gerçekten büyük kavramların gerisine sığınan cüceler ordusu oluşundandır. Köylünün sefil yaşayışı olgusu büyük roman yazmayı gerektirmez. Buna benzer sözler söyleyenlerin de aslında sözlerinin anlamını kavramamaları da daha acıklı bir durumdur. Halka büyük doğrular adına yalan söylemekten kurtulamamaktır sorunlardan biri. Kültürsüzlüktür. Ve en önemlisi, ne kendini ve ne de gerçeği sezememektir. Sezgisizliktir. Duyarsızlıktır. Kültür kopukluğudur.
… Bir iki toplumsal gerçeği bir yerden duyan insanın başka şeyleri duyamamasından ileri gelen bir cahillik coşkunluğudur.
… Bunları yazmanın da bir yararı yoktur aslında. Kişilik kazanmamış bir yarı aydınlar ortamında kimsenin yarım yamalak düşünce ve duygu “müktesebatı”nı irdelemeye, kendi edinimleriyle hesaplaşmaya niyeti yoktur çünkü.”
Ama gördünüz gibi yine de yazmaktadır o koca Oğuz Atay…
Bütün bunları yazmanın bir yararı olmadığını söylese de, yazma edimini sürdürmektedir inatla…
Kültürsüzlüğün istila ve işgaline rağmen…
Nesnel gerçeği ve kendi gerçeğini sezmenin, anlamanın ve sorgulamanın hayli uzağında da olunsa…
Sevgisiz, duyarsız bir kültür kopukluğu da yaşansa… Yazmaktadır!
Yani hiçbir şey yazmak istemese de, yazamaya devam etmektedir.
Çünkü yazmak bir eylemdir, toplumsal ve bireysel mücadelenin ayrılmaz bir parçasıdır.
Çünkü bağnazlıkla, sığlıkla, kültürsüzlükle ancak, daha çok kültür, daha çok açıklık ve daha çok demokrasi ile mücadele edilebilir.
Çünkü karanlık, ancak yakılacak ışıklarla aydınlatılabilir.
Öyle değil mi, merhum Selim Işık?..
farukhaksal@gmail.com
LÜTFEN “TIK”LAYINIZ:
http://www.soruyusormak.com
http://www.dnm-ler.com
Sanıyorum bir tek Nazım Hikmet hariç…
Bu iki özdeş ama farklı kulvarlarda düşünen gönül adamımız dışında sanki anılacak hiçbir edebiyatçımız yok, hiçbir düşünürümüz mevcut değil.
Uğur Mumcu politik bir misyon çerçevesinde anılıyor.
Bahriye Üçok, Çetin Emeç ve diğerleri de aynı safta…
Ama Oğuz Atay’a olan ilgi özellikle genç kuşaklar arasında gün geçtikçe artıyor ve olağan dışı hızlı bir gelişme gösteriyor.
Nazım Hikmet’e genç kuşakların nispeten uzak kalmış olması içinden geçmekte olduğumuz dönemin koşulları düşünüldüğünde şaşılacak bir şey değildir.
Ama Oğuz Atay sevgisinin katlanarak artması ilerinin aydınlık Türkiye’si için umut verici bir gelişmedir.
13 Aralık günü geçtiğimiz haftanın içinde kaldı.
O, işte o gün çekilip gitmişti bu dünyadan, aramızdan, yanı başımızdan.
Nasıl mı?
Gelin bunu Oğuz Atay’ın cümleleri ile aktaralım. O Tutunamayanlar’da Selim Işık’ın ölümünü nasıl anlattıysa, o cümleleri yeniden anımsayalım:
“Günseli’nin sevgilisi ve yazamadığı romanların yazarı, pazarı pazartesiye bağlayan gece vefat ederek kederli ailesini ve ona ümit bağlayanların cümlesini, bu arada, denizde havada ve karada, her zaman ve her yerde, en karanlık meyhanelerde, tutunamamanın acısını dindirmek için, mağrurları biraz daha aşağıya -çok değil- indirmek için, tutunamayanları ve tutunamadığı halde, çırpınanları kederlere boğarak, söylendiğine göre öldükten sonra bir daha doğarak, yalın ayak ve başıkabak, iyilere mükâfat ve kötülere mücazat dağıtacak sultan, dünyayı fenadan, dünyayı bekaya göç etmiş, bu dünyadan öbür dünyaya apar topar gitmiştir; çelenk gönderilmemesi, yüksek sesle ağlanmaması, sigara içilmemesi ve yerlere tükürülmemesi rica olunur; cenazede bulunacaksanız haberiniz olsun: saat on ikide cenaze namazı kılınır; duada fazla gürültü edilmemesi, altı yaşından küçük çocukların getirilmemesi, işiniz varsa zahmet edilip mezarlığa kadar gelinmemesi rica olunur; camiden çıkanlar arasında merhumu tanımadan şahadet edecek birkaç kişi elbette bulunur; intihar edenlere tören yapılmaz, böyle intikamcı Tanrı’ya tapılmaz. Kederli arkadaşları adına: Turgut Özben.”
Güle güle Selim Işık’ın “Öz”beni…
Bu yılın 13 Aralığında sana bir kez daha güle güle…
Ama bil ki, sağlığında seni genç kuşaklardan saklayabilmek için bin takla atanları hiç kimseler hatırlamıyor…
Çünkü sen onların Azrail’iydin…
Çünkü san onların ipliklerini birer birer ortaya çıkarttın ve kültürümüz içindeki sorunun kaynağını oluşturduklarını yüreklilikle dile getirdin.
Nasıl mı?.. İşte aşağıdaki gibi:
“Bizim sorunumuz, “İnsanımızın kişilik kazanma savaşının önemini henüz kavramamış olmasıdır. Kendisiyle hesaplaşma diye bir kavramın varlığından habersiz oluşundandır. Bunun için romanımız düzmecedir. Diyalektik gibi gerçekten büyük kavramların gerisine sığınan cüceler ordusu oluşundandır. Köylünün sefil yaşayışı olgusu büyük roman yazmayı gerektirmez. Buna benzer sözler söyleyenlerin de aslında sözlerinin anlamını kavramamaları da daha acıklı bir durumdur. Halka büyük doğrular adına yalan söylemekten kurtulamamaktır sorunlardan biri. Kültürsüzlüktür. Ve en önemlisi, ne kendini ve ne de gerçeği sezememektir. Sezgisizliktir. Duyarsızlıktır. Kültür kopukluğudur.
… Bir iki toplumsal gerçeği bir yerden duyan insanın başka şeyleri duyamamasından ileri gelen bir cahillik coşkunluğudur.
… Bunları yazmanın da bir yararı yoktur aslında. Kişilik kazanmamış bir yarı aydınlar ortamında kimsenin yarım yamalak düşünce ve duygu “müktesebatı”nı irdelemeye, kendi edinimleriyle hesaplaşmaya niyeti yoktur çünkü.”
Ama gördünüz gibi yine de yazmaktadır o koca Oğuz Atay…
Bütün bunları yazmanın bir yararı olmadığını söylese de, yazma edimini sürdürmektedir inatla…
Kültürsüzlüğün istila ve işgaline rağmen…
Nesnel gerçeği ve kendi gerçeğini sezmenin, anlamanın ve sorgulamanın hayli uzağında da olunsa…
Sevgisiz, duyarsız bir kültür kopukluğu da yaşansa… Yazmaktadır!
Yani hiçbir şey yazmak istemese de, yazamaya devam etmektedir.
Çünkü yazmak bir eylemdir, toplumsal ve bireysel mücadelenin ayrılmaz bir parçasıdır.
Çünkü bağnazlıkla, sığlıkla, kültürsüzlükle ancak, daha çok kültür, daha çok açıklık ve daha çok demokrasi ile mücadele edilebilir.
Çünkü karanlık, ancak yakılacak ışıklarla aydınlatılabilir.
Öyle değil mi, merhum Selim Işık?..
farukhaksal@gmail.com
LÜTFEN “TIK”LAYINIZ:
http://www.soruyusormak.com
http://www.dnm-ler.com