ayrılık okyanusta sadece bir damlaydı
Kırılırdı düşlerim düşerdi avuçlarına...
balkona çıkardım ara sıra rayları olmayan o yola bakardım...hep bir tren geçirmek isterdim o yoldan nereye gittiği belli olmayan sadece binip kaybolmak kayıplarda...sen gelirdin sonra,bu tren nereye gidiyor derdin,bense sana gidecek elbet birgün,ama sen gitmezsen o tren bu yoldan hiç geçmeyecek hep bi hayal olarak kalacak derdim...gülerdin,unutma ayrılık okyanusta sadece bir damla derdin...gitmeyeceğine inandırırdın beni...ama o bir damla okyanusa damladığında okyanus olurdu ayrılık...
insan gece yaşamalı derdin,geceye katıp kendini bir parçası olmalı,bir yıldız olmalı mesela,sevdaların,aşkların en güzelini saklıyor o yıldızlar... kimse bilmiyor bunu.bilmedikleri daha iyi,bilselerdi eğer bir tutam sevda için yıldızları katlederlerdi...
Gece ağır ağır üstüme yükleniyordu ve ben susuyordum sadece...Bir gün seninde yıldız olacağın kuşkusu yerleşiyordu en derinlerime...sen yıldızlara aşıktın,ve gidecektin birgün yıldız olmak için,ulasılmaz olmak için...
Sehre yağmur yağardı ara sıra,seni getirirdi yağmurlar,yada sen yağmurları...
dışarı çıkıp çocuklar gibi misket oynamak,çamura bulaşmak isterdik hep,alabildiğine kirlenirdik...aldırmazdık yaşlı teyzelerin ''üşüteceksiniz'' sözlerine.Neyi erken yaşarsak kar sayacaktık,geç kalmayacaktık hiç birşeye...
Senin olmadığın zamanlarda kaldırımlara akardım...sana benzeyen yüzleri bulmaya çalısırdım.sana benzeyen biri olduğunda peşine takılırdım anlamsızca...yaşantılarını merak ederdim hep,onun sevgiliside bana benzermi acaba diye...onlarda ceplerinde bir avuç bilye tasırmı,onlarda yıldızlara aşıkmıdır,yada onlarda arıyormudur yansımalarını diye...
Kış gelirdi bu kente,kar taneleri dans ederdi adeta.Sehir beyaz elbiselerini giyinirdi...
Ben hiç sevemedim kışları,çocukluğum üşürdü hep.Pencerelerden bakamazdım bembeyaz caddelere.insanların yüzlerini göremezdim hiç,herkez bişeyler örterdi yüzlerine üşümemek için.Oysa sen severdin kışı.İnsan üşümeli derdin,titremeli,avuçlarını sıcak nefeslerine emanet etmeli yada bir bardak çay sıcaklığında ısınmalı...
Şehrin gürültüsenden sıkılıp tren istasyonlarına atardık kendimizi...Eski bir banka oturup yolcuları seyrederdik...gelenler,gidenler ve bunların arasına sıkıştırılmış simitci çocuklar...ayrılanlar ilişirdi gözlerimize son defa sarılmaları ve dakikalarca hiç konuşmadan,kıpırdamadan öylece kalmaları...Gözgöze gelmekten kaçardık,senin yaşların dudaklarına değerdi,benimkiyse ulaşmadan düşerdi yere...Susardık ikimizde,bir kelime çıkacak olsa ağzımızdan geri girmek zorunda kalacaktı...Ayrılık cümleleri kurmayacaktık,neyi ne kadar yaşayabilirsek yaşayacaktık...Hiç bitmeyecekmiş gibi,hiç gitmeyecekmiş gibi...
Hani küçük bir balıkcı kasabasına gitmek isterdik hep...bir barakamız olsun balıkçılık yaparak kazanalım ekmeğimizi derdin...
Hiç gidemeyeceğimizi bilsekte hayallerimizi emanet ederdik olmayan bi kente...
Sahi kaç gün oldu sen buralardan gideli...Kaç takvim yaprağı koptu ömrümüzden...Kaç kış geçti üşüyerek,kaç misket kırdın giderken...Senden sonra balkona ilk çıkışım bu,gözlerime ilişen bu tren hiç götürmedi beni sana,hiçbir gece ulaştırmadı beni yıldızlara...
Ara sıra gidiyorum o istasyona,eski bir bank ve iki kişilik yalnızlık...
Yaşlarım dudağıma değiyor artık...
Vagonlar eskimiş,simitçi çocuklar terketmiş buraları...
Kaç düş götürdün be giderken,kaç yıldız uzağa gittin...
Hani ayrılık okyanusta sadece bir damlaydı...
Oysa şimdi anlıyorum,
okyanus sendin ve ben sadece bir damlaydım okyanusunda...
alıntı
News
Site map
SitemapIndex
RSS Feed