Edilmeyen yemine dair

Bu yazının yazıldığı dakikalarda henüz hiç kimse, Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin 25. Dönem’inde “vekilim” sıfatıyla, benim geleceğime dair, benim adıma kararlar almak, kanunlar çıkarmak üzere yemin etmemişti.

Okuduğunuz satırları hangisi “Türk Milleti” dememek için gargaraya getirdi, hangisi yemini devletin resmi dilinde etmemek için direndi ve yemin etmeden etmiş kabul edildi, Türkiye Cumhuriyeti Anayasası kaç kere çiğnendi, hangisi ağzını-burnunu eğdi, hangisi samimiydi ve hangisinin yüzünden okunuyordu sinsi emelleri, kimin eli kimin cebine daha yakın duruyordu “resmi koalisyon görüşmeleri” öncesinde, bütün bunları görmeden yazıyorum.

Ve aslında buna gerek de var mı bilmiyorum.

Dün “milletvekili” sıfatıyla Genel Kurul salonunu dolduran zat-ı muhteremlerin hiç de azımsanmayacak bölümünün yemin ederken tek ayaklarını kaldırdıklarına inanmamıza yetecek kadar çok tecrübe yaşadık sanıyorum son yıllarda.

En basiti “devlet”i, bizzat “devletin varlığı ve bağımsızlığı” nı koruyacağına yemin eden milletvekilleri teslim etmedi mi “paralel” yapılanmalara;

Gidin -bölücülüğümden değil artık klişe metafor olduğundan söylüyorum- Diyarbakır’a, Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin varlığına dair herhangi bir delil, onu da geçtim emare bulabilecek misiniz bölgede?

“Sahiller”, “Sivas’ın ötesi”, “yüzde 52’yi zor tutuyorum”, “Ben Gürcü’yüm eşim Arap”, “36 etnik grup”, “mozaik”, “Kürt sorunu” , “bunlar camide içki içtiler”, “bunlar Fatiha’yı bilmezler” diye yeri göğü inletenler, “Büyükşehir Yasası” ylaeyaletleşmeye kırmızı halı serenler vermedi mi aynı kürsüde “vatanın ve milletin bölünmez bütünlüğünü” koruyacaklarına dair o kutsal sözü?

“Milletin kayıtsız ve şartsız egemenliğini koruyacağına” ant içenlerce imzalanmadı “egemenliğin devri” sözleşmeleri?

Onca hukuk cinayetini -katliamını, soykırımını hatta- izleyip sonra da pişkin pişkin “kantırıldık” diyenler “hukukun üstünlüğüne” yemin etmemişler miydi sanki!

İstanbul’un göbeğinde “Hilafet ayaklanmaları”, “demokratik ve laik cumhuriyete” bağlı kalacağına yemin edenlerin iktidarında yapılmadı mı?

Atatürk’e saygıyı “sap gibi durmak” olarak nitelendirenler, portrelerini indirenler, devletin millî eğitim politikasından “Atatürk ilke ve inkılaplarına bağlı nesiller yetiştirme ülküsü” nü çıkaranlar; bizzat “Atatürk ilke ve inkılaplarına bağlı kalacağıma...” diye gözümüzün içine baka baka yemin etmedi mi 4 yıl önce, 8 yıl önce, 12 yıl önce...

Ali İsmail, Berkin, Yasin, Burak, Fırat, Özgecan, Cansu; böyle sağladılar işte üstüne yemin ettikleri “huzur ve refahı” !

“Palalı”, “benim destan yazan polisim”, “özel yetkili hakim, savcı”; “millî dayanışma ve adalet” anlayışının temel taşları!

Taksim yasak, Kadıköy yasak, Kızılay yasak; 1 Mayıs’ta yürüme, 19 Mayıs’ta yürüme, 23 Nisan’da şen olma çocuklar gibi meydanlarda; kutlama...

HES protestosu: Yasak!

Ağaç dikmek: Yasak!

Ağaç keseni protesto etmek: Yasak!

Kadro istemek: Yasak!

Atama istemek: Yasak!

Sendikal hakları kullanmak: Yasak!

Karı-koca market alışverişini konuşamaz hale geldi telefonda “dinleme” korkusundan, yaz geldi yorganı atıp sere serpe yatabilen pek az evinin en mahrem köşesinde; kapısını kilitlese bile emin değil ki kimse “biri bizi gözetliyor” tehdidi her yerde...

“İç Güvenlik” maskeli paketle kim vurduya gitseniz bile “yasal bir zemin” i var kitapta...

Neydi?

“Herkesin insan haklarından ve temel hürriyetlerden yararlanması ülküsünden” ayrılmayacaklarına da yemin etmişlerdi değil mi?

Ciğer emanet edilmiş kedi kesilmediler mi “Yeni Anayasa” görüşmelerinde; çiğnemeyi geç, üzerinde tepindiler “Anayasa’ya sadakat yemini” ettikleri halde...

“Namus ve şerefleri üzerine” yemin ediyorlar ya ona kanıp, güvenecek gibi oluyor insan bir an, sonra o “önüne yatarım” tapeleri filan geliyor aklıma...

Hele bir etsinler de, devamı yarına...

Selcan TAŞÇI, 24 Haziran 2015
selcantasci@gmail.com

Yemin töreninin “en”leri / Selcan TAŞÇI

Bir kere şunda anlaşalım sayın vekil, “eğemenlik” değil “egemenlik”, “laaaaaik” değil “laik”.

Tam diksiyon/telaffuz zehirlenmesinden komaya girmek üzereyken Saffet Sancaklı’nın yeminiyle sıçradım yerimden. Benim izleyebildiklerim içindeki en coşkulu yemin onunkiydi; “Günün yemini en kana işleyeni” ilan ettim kendisini!

Vekillerin ilk günkü arz-ı endam notlarına geçmeden önce, şu gelin başıyla kaynana topuzu arasında sıkışıp kalmış garip saç şekillerini büyük oranda tarihe gömen kadın milletvekillerine teşekkür ederim. Yine dallı güllü entarisiyle “kına gecesine giderken, bir uğradım”, fuşya başörtüsüyle “altın gününe gidiyordum da kalabalığı görünce ne oluyor bir bakayım dedim” kafasındaki teyzeler yok değildi ama Leyla Karabıyık, Meral Akşener gibi yerine, yaşına göre giyinmiş şık kadınlar ağırlıktaydı bu sefer Genel Kurul salonunda.

Keşke aynı şeyi erkek vekiller için de söylemek mümkün olsa... Erkekler “en renkli meclis” sunumunu hayli yanlış anlamışlar; o sahne ışıltılı mavi takımlarının içinden patlayan pembiş kravatlarıyla beni benden aldılar... Neyse ki bu konuda eşiği hayli aşağıya çeken bir Sırrı Süreyya Önder var mesela da yırtıyorlar; günün tek rüküşü olmasa da rüküşlerinin efendisi Önder’di. (Şanlıurfa’nın şal desenine boğulmuş temsilcileriyle, motif karnavalı halindeki “zengin” kravatının göbeğine bir de nazar boncuğu kondurmuş arkadaş da gözümden kaçmadı ama “çiçeği burnunda” kontenjanından takılmayayım dedim onlara; “Milano’dan bozma Ankara modası” diye bir şey var öğrenirler zamanla...) Hakkını yemeyelim; giydiğini yakıştırma mevzusunda Tarkan Akıllı, Tekin Bingöl gibi umut vadedenler de vardı -bu arada moda eklerine mi transfer olsam acaba-!

Günün sempatiği: Açık ara Özcan Purçu.

Günün şirini: Yemini tekrarlaması istenince büründüğü çocuksu halle Selin Sayek Böke.

Günün ciddiyetten taviz vermeyeni: Ali Uzunırmak.

Günün “ağır abi(!)”si: Abdurrahman Öz.

Günün -tontiş de denmez ki şimdi- işte öyle bir şeyi: Mustafa Tuncer.

Günün şekli: Ali Haydar Hakverdi.

Günün “öğreten adam” pozu keseni: Ahmet İyimaya.

Günün “ıssız adam”ı: Açık ara Tayyip Erdoğan.

Günün “istenmeyen adam”ı: Erdoğan’a tur bindirmeyi başaran Efkan Ala.

Günün dil sürçmesi: “Geçici Genel Başkan” Deniz Baykal.

Günün “boynu büküğü”: Numan Kurtulmuş.

Günün içten içe “başardımm” çığlıkları attığı duyulan heyecanlısı: Burcu Kayıkçı.

Günün “huysuz ve tatlı kadın”ı: Jülide Sarıeroğlu (Gençsin, güzelsin bir gül be ablacım, biraz tebessüm...)

Günün asisi: Hırsı, öfkesi her hecesine sinen, gülümserken bile “kin” deyip önyargı beyan etmeyeyim ama öfkesi hissedilen Ravza Kavakçı.

Bu arada...

AKP’den ricam “ses”ten yürüyecekseniz aman bunu Uğur Işılak’la yapmayın size Ertan Aydın’ı keşfettim!

Günün kürsüye en yakışanı: Parti ayrımı yapmaksızın bütün gençler aslında. Turan Yaldır, Gaye Güler, Mehmet Parsak, Ceyhun İrgil, Erkan Aydın, Zeynel Emre, Erkan Kandemir, Sena Nur Çelik... Dilerim çoğalsınlar...

Günün ikiyüzlülüğü: HDP milletvekillerinin Genel Kurul’a girmeden önce “Yemin Metni”ni benimsemediklerini açıklayıp, kürsüde, Türk Milleti dememek için şekilden şekle girerek, bağlı olmadıkları kavramlara, bağlı kalacaklarına dair namus ve şeref sözü verebilmiş olmaları.

Günün “subliminal mesajı(!)”: Feleknas Uca’nın yakasında taşıdığı, Yezidilerin kutsal saydığı tavus kuşu figürü...

Ha bir de günün “yemin etmeden çarpılanı” vardı;

Siz konuyu biliyorsunuz adıyla kirletmeye gerek yok sayfayı!

Selcan TAŞÇI, 25 Haziran 2015
selcantasci@gmail.com