serdar.turgut@aksam.com.tr
Bugün tam şu anda bile bazı kafelerde oturan birtakım insanlar baş başa vermiş, kendi ülke vatandaşlarının vurdumduymazlığına, bilinçsizliğine karşı kararlı bir saldırı başlatmak için, sado-mazoşistik bir performans için planlar yapmakta.
Siz isterseniz bunlara Kafe-egzistansiyalisti deyin, isterseniz de Rokoko entelektüeli, fark etmez, bunların çoğu birbirine benzer, kökenleri de az çok aynıdır.
Hemen hepsinin beyni kötümserlikle, alaycı tavırlarla ve hem kendilerinden hem de ortalama vatandaştan tiksinti duyma duygusu ile doludur. Bu hislerle sarhoş olmuş gibidirler. (Bu Nietzschenin çok önceden ileride çıkacağını tahmin ettiği insan tiplemesidir).
Bu insanların kökenini iyice anlamadan, durup dururken toplumun en duyarlı olduğu bir konuda bile korkusuz tavırları ortaya koyabildiklerini anlayabilmek mümkün değildir. (Örneğin; Ermenilerden özür dileme kampanyasının oluşmasını bu özel tarihi öğrenmeden anlamak mümkün olamaz).
Bugün bu tarihin kısa bir özetini yapacağım.
Kökeni anlamak için Marksizmin politik bir hareket olmaktan çıktığı ve işçi sınıfı ideolojisi ile bağlantısını kopardığı günlere dönmek gerekiyor. Özellikle de yapısalcılık (structuralism) ekolünde gerçeğin bizzat kendisini incelemek yerine insanların bu gerçeği kafasında nasıl kurguladığının asıl konu olduğunu söyleyen yazılar ortaya çıkmıştı.
Akademi dünyasını derinden etkileyen bu fikir, bir kısım insanın siyasi mücadeleden soyutlanmış Marksizm veya Kültürel Marksizm olarak nitelendirdiği düşünce biçimini ortaya çıkardı.
Hayli karmaşık bir dil kullanılarak yazılan bu yazıları Türkiyede döneminde Birikim dergisi tanıttı. Ve okuyucuları arasından Kültür Marksistleri çıkmasına neden oldu.
Bu kendi başına gayet tabii ki sakıncalı bir şey değil ama benim Rokoko entelektüeli dediğim bu insanlar, bir aşamada siyasi tavır da koymaya başladılar. Asıl gerçeğin değil, insanların kafasında o gerçekliğin nasıl kurgulandığının daha önemli olduğunu düşündüklerinden, o algı yapılarını yıkmaya giriştiler (yapısöküm, deconstruction).
Bunu yaparken de son derece cesur ve uç noktalarda hareket edebiliyorlar.
Çünkü onlara göre gerçek denilen şey aslında olmadığından, gerçek denilen şey sadece kafalarda kurgulanmış bir şey olduğundan, insanların veri kabul ettiği bir yapıya, bir değere saldırı açılırken de pek temkinli olmak gerekmiyor. (Çünkü zaten bir hayal ile mücadele ediyor gibi görüyorlar kendilerini. Dolayısıyla eylemlerinin gerçek sonuçlarından soyutlanmış gibi de hissediyorlar).
Bu saldırılar sado-mazoşistik de aynı zamanda. Kafe-egzistansiyalisti hem kendinden hem de ortalama insandan tiksinti duyduğundan saldırısı ne kadar çarpıcı ne kadar acı verirse onun için çok daha güzel olacaktır.
TSKya çok ağır ithamlarla saldıranlar veya toplumda duyarlılık varken Ermenilerden özür kampanyası açanların çoğunluğunun kökeni Marksizm olsa da bugün post-yapısalcılık dönemlerinde liberal olmuşlardır.
Bu el attığı her sosyal ve siyasi hareketi eritip tüketen bir tür liberalizmdir.
Bugün kendilerini Marksist kökenli liberaller olarak tanımlasalar da Marksizme en çok düşman olan da kendileridir.
Kendi ideolojilerine göre karşı olmaları gereken din konusunda da kabul edicidirler. Çünkü ilk hedefleri, bu adına cumhuriyet denilen baskıcı yapıyı, yapısöküme (Deconstruction Michel Foucault) uğratmaktır.
Bu mücadelelerinde dini tavırları ile kendilerine yandaş buluyorlar. Ama bu insanların gerçekten duyarlı oldukları hiçbir inanç tabakası yoktur. Siyasi ve sosyal değer merkezlerini tamamen kaybetmişlerdir. Onlar için tek önemli konu, bazı yapıları yapısöküme uğratmak ve bunu şık bir dille anlatmaktır.
Kendileri haricinde ve kendi yapısökümleri dışında hiçbir şeyin önemi olmadığından onlara yandaş olan her akım harcanır gider. Marksizme bu olmuştur. (Birikim dergisinde yaptığı işlerle Türkiyeye ciddi bir birikim kazandıran Murat Belge hem Birikimden Taraf gazetesine giden yazarlık serüveniyle bu kültür Marksistlerinin hayat serüvenini kendi şahsında özetler).
Belge, Marksizmi bıraktı mı bilmiyorum ama inşallah içinde bulunduğu gazetenin liberalizmine benzeyen bir tavrı benimsemez.
Kendilerine yanaşan her akımı her fikri yapısökümüne uğratan liberaller şimdi dini özgürlüklere çok önem veriyorlar.
Bu Türkiyede dini özgürlüklere gerçekten inanan insanların karşı karşıya bulunduğu en büyük tehlikedir.
Fethullahçıların karşı karşıya bulunduğu post-modern tehlike budur.
Post-modern anlamsızlığı sever, bunun dindar insanla pek alakası olamayacağı barizdir. Dolayısıyla cumhuriyeti yapısöküme uğratmak amaçlı işbirliğinin çok uzun ömürlü olması da beklenmemeli.
Bu arada Ermenilerden özür dileme kampanyasına da fazla değer vermeyin. Bunun sadece onlar açısından bir zihin egzersizi ve vatandaşların vurdumduymazlığına karşı yapılmış sado-mazoşistik bir performans saldırısı olduğunu da unutmayın.
[img]http://www.aksam.com.tr/images/aksam_logo.gif[/img]
News
Site map
SitemapIndex
RSS Feed