Gafletin Bu Kadarı

İnsan bazen kendi saflığına çok gülüyor. Bodrum – İstanbul yolculuğuna rastlayıp
aksatmasın diye, salıdan kaleme aldığım dünkü yazıda saf saf sormuşum:
- Biz bu Kürt sorununu çözmeyi gerçekten istiyor muyuz?

Yıllarca sorunu askere havale edip, olayın yalnızca terörist yanıyla mücadeleyi öngören
günübirlik politikalar dışında hiçbir şey üretmediğimize göre soru akıllıca görülebilir.

Ama Sayın Başbakan’ın söz konusu yazının kaleme alındığı sıralarda Toronto’da yaptığı basın toplantısında ileri sürdükleri, bizim (bizim dediysek, işbaşındaki iktidarı kastediyoruz) bu sorunu çözmeye falan niyetli olmadığımızı ortaya koyuyordu.

Bahse konu olan basın toplantısında, Başbakan, NATO güçlerini Kandil’e davet ediyor.
Tıpkı ABD’nin bizi Afganistan’a çağırması ve bizimde davete icabetimize benzer şekilde, onlar da Kandil’e gelsinler diyor.

Sayın Başbakan, bu çağrısı ile bizim şu ya da şekilde çözmemiz gereken Kürt sorununu uluslararasılaştırıyor (enternasyonalize ediyor).

Oysa PKK’nin Kuzey Irak’tan beslenmesi, Türkiye ile Kuzey Irak Yönetimi arasında
çözülecek bir sorun. Ya onlar çözer, ya da “çözemeyiz” diyorlarsa, uluslararası kurallara göre biz, girip çözeriz.

***
Herhalde adına ne derseniz deyin, yıllardır bütün ülkeyi uğraştıran sorunun karar ve çözüm yeri Anadolu’dur.

Ama 21. yüzyılın küreselleşen dünyasında, bu gibi sorunlar çözülmeyip, sürüncemede kaldıkları takdirde, uluslararası platforma taşınıyorlar.

Afganistan’da birbirini izleyen yabancı müdahaleleri ve bu ülkenin sürüp giden kadersizliği bu olgunun örneğidir.

Bugün karşı karşıya olduğumuz, kuşkusuz salt bir terör olayı olmanın çok ötesindeki sorunda da en büyük tehlike olayın enternasyonalize edilmesidir.

Osmanlı, çöküş döneminde, çözemediği sorunların önce enternasyonalize edilmesi, daha sonra da emperyalist devletlerin arzularına göre çözüme kavuşturulmasıyla parçalanmış ve ardından da yok edilmiştir.

Osmanlı’ya çok düşkün ve çok meraklı olan AKP’nin liderinin bu gerçeği çok iyi kavraması ve Osmanlı sultanlarının, özellikle de Abdülhamit’in, Osmanlı’nın kendi sorunlarının uluslararasılaştırılmasının önüne geçmek için nasıl mücadele ettiğini çok iyi bilmesi gerekir.

Ermeni ayaklanmaları sonrasında başlayan olayların Osmanlı’nın başına bela olması, sorunun en sonunda tehcire kadar varması, Ermeni sorununun önce Ayastefanos, sonra da Berlin anlaşmalarıyla uluslararası hale gelmesinin ürünüdür.

***
Kürt sorununda başa gelebilecek en kötü şeyin, sorunun uluslararası hale dönüşmesi olduğunu anlayabilmek için, herhalde devlet adamı olmaya gerek yoktur.

Bunu sokaktaki herhangi bir vatandaş bile kolaylıkla kavrar.
- “Ben Kandil’i çözemiyorum, ey NATO gel sen çöz!” demek, gafletin son kertesidir.
Sen böyle bir çağrı yaparsan “eyvallah” deyip gelenler, yarın sana şunu söylerler:
- Sen bu Kürt sorununu çözemiyorsun, bu bütün dünyayı ilgilendiren insani bir sorundur. Onun için biraz şöyle beri dur da, Kandil’i çözdüğüm gibi bunu da ben çözeyim.

Başbakan NATO’yu Kandil’e çağırırken, bütün bunları düşünemiyor mu?

Türkiye, kendi çözmesi gereken konuları ne zamandan beridir başkalarına çözdürmek için çağrı yapıyor?

Gafletin bu kadarı yalnız Cumhuriyet’in değil, Vahdettin dönemi dışında, Osmanlı’nın da hangi döneminde görülmüştür?

Bu çağrı bile nasıl önerilere yol açar düşünebiliyor musunuz? Yarın öbürgün şu tür çıkışlarla karşılaşırsak ne yaparız:
- Kıbrıs’ı çözemediniz, bırakın artık biz çözeriz!
- Boğazlar’dan güvenli geçişi sağlayamıyorsunuz, bu Montreux ile olmaz, biraz kenara durun da biz çözelim!

Aman yarabbim! İnsan bütün bunları düşünmek bile istemiyor.

Bilmem ki, gafletin bu derecesine, hâlâ gaflet demek mümkün mü?

ALİ SİRMEN, Cumhuriyet, 02.07.2010

---

Not: "Sayın Başbakan, bu çağrısı İle...." diye başlayan cümledeki düşüklük özgün metindeki dizgi hatasından kaynaklanmaktadır.