Hüzünlü sarı kırk örüğünü Cudi’nin eteklerine çoktan dökmüştü güneş,
Turkuvaz mavi kurdele gibi, Zap bile bırakmıştı kendini onun kollarına.
Ve işte gene bir Hakkâri sabahı başlıyordu destansı…
Her yiğidin kanı vardı bu peyzajda; her ananın feryadı,
her yârin gözyaşı, Fırat’ın kini ve de Dicle’nin düşü…

Gazi kayalar şaha kalkmıştı Sivritepe’de;
arıyordu Kaçkarlar’dan kendine bir kardeş,
Hasankeyf’in mezralarından, Ihlara’nın ıssız yollarına kadar,
bakışlara yerleşmişti sonsuzluğun donuk acısı.
Her merminin yarası vardı bu macerada; her Zaza’nın sevdası, tanrıların belası,
Cebrail’in bayramı ve de Azrail’in busesi…

Telekleri yok olmuş kartal misali, Şırnak, arıyordu kendine bir yavuklu, bir eş…
Duyguları sel olmuş, dökülüyor şimdi, kendi vadisinin yarlarına.
Ve işte gene bir destan yazılıyordu, masalsı…
Her kuzunun kınası vardı bu oyunda, her arının, şehidinin balı, göçerinin kuru soğanı,
İnsanlığın ağıtı ve de Hammurabi’nin matemi…

Hakkari – Sivritepe Ağustos 1998

(sayfa 3i, 3. sınıf hamur kağıda matbaa mürekkebi hayatlar – barbaros şansal)