9 Temmuz 2010-Milliyet

http://www.milliyet.com.tr/-ihanet-basi ... efault.htm

“İhanet basını”

Hasan Pulur

Yakın tarihimizin üzerinde en az durulan, iki satırla geçiştirilen anlaşması “Mondros Anlaşması”dır.

Bu anlaşma, 600 yıllık Osmanlı İmparatorluğu’nu sona erdiren anlaşmadır, Mondros’un nerede olduğunu bilen bile yoktur. Ege denizinde Limni adasının Mondros limanında demirli Agamemnon zırhlısında, İngiliz Amirali Calthorpe ile Osmanlı Bahriye Nazırı Rauf Bey arasında imzalanmıştır.

Rauf Bey’in, İngiliz Amiral’den bir ricası vardır:

“İstanbul işgal edilmesin!”

İngiliz Amiral söz verir:

“İstanbul’a düşman askeri girmeyecektir.”

Öyle ya, İngiliz, Fransız, İtalyan askeri düşman askeri sayılamazdı ya!

* * *

Padişah çok sevindi, Başbakan memnun oldu, gazeteler “esaret anlaşma”sını “diplomatik zafer” diye ilan ettiler.

Aydın Keleşoğlu “İhanet Basını”nda o günleri şöyle anlatır:

“İstanbul şenlenmişti, Beyoğlu’nun çiçek işlemeli mermer meyhanesinde, çalınan barış şarkıları aşk şarkılarına geçmişti. (...) Süslü binalardan salınan renkli İngiliz, Yunan bayrakları ölümün kanatlarını açıyordu yükseklerden. İnsanlar toplandı, gösteriler taşkınlıklara dönüştü.” (x)

Zafer kutlanıyordu.

* * *

Gazeteler de coşmuştu:

“Vakit: Memleket artık barış ve huzura kavuştu.”

Tasviri Efkar: Çevresi çiçeklerle bezenmiş, üstünden güneş doğan barış.”

Herkes barış şarabını içip bir kenara sızarken, bir kişi Mustafa Kemal Atatürk, Başbakan Ahmet İzzet Paşa’ya Adana’dan “geciktiren asılır” notuyla şu telgrafı çekiyordu:

“Orduları dağıtarak, İngilizlerin her dediğine boyun eğecek olursak, İngilizlerin ihtiraslarının önüne geçmek mümkün olmayacaktır. Mondros Anlaşması’nın maddeleri devletin korunmasına kafi olmuyor.”

* * *

Peki, basın, gazeteler niçin böyle bir anlaşmayı, imparatorluğu yıkan anlaşmayı göklere çıkarıyordu.

Çünkü yabancılarla “yandaş”tılar.

Ahmet Emin Yalman, o günün basınını şöyle anlatır:

“Gazetecilerin çoğu yabancı parası alıyor, karşılığında memlekette fitne ve karışıklık çıkarıyor, yabancıların emellerine bilerek ya da bilmeyerek alet oluyordu. O sırada, bir yabancı devletten, bir yabancı banka ve şirketten para almak, bir gazetenin tıpkı satış gibi, normal geliri sayılıyordu.”

* * *

Aydın Keleşoğlu ciddi bir çalışmayla o günün gazetelerini, gazetecilerini “İhanet Basını”nda toplamış...

Eee, gün gelir bugünleri yazan biri de çıkar, biz görmesek bile, bazı televizyoncuları, bazı sivil toplumcuları, televizyondaki “kayıkçı kavgası” yapanları tanıtır.

Karen Fogg’un “şekerlerini” ne çabuk unuttunuz!

Bu “şekerler”in “şekerlemeleri” de var, hiç dert etmeyin...

Keser döner sap döner, gün gelir hesap döner.

Hem sizin görmeniz de şart değil ki.

Tarih görsün yeter!
—————
(x) İhanet Basını/Bilgi Yayınları

Karen Fogg’un “şekerlerini” ne çabuk unuttunuz!
Irfan Tuna
Malesef simdi sadece bilimsel sosyalizmi savunan yurt severler hatirliyor.