İsmail Gümüş Öğretmenimizi Sonsuza Uğurladık


Ressamdı, öğretmenlerin öğretmeniydi. 1965 yılında Rize Öğretmen Okulundaki ilk resim öğretmenimdi. Son yıllarda sıkça görüşüyorduk.

Anıtkabir’in arkasındaki caddede işliği vardı. Puantilist teknik geliştirmişti, özgün tekniğiyle öğrenci yetiştiriyor, tablolar yapıyor, sergiler açıyordu.

Ders kitaplarına karşı dava açmaya hazırlanırken içindeki bozuk resimleri ona gösterdim, bana perspektif ve disporsiyon hatalarıyla dolu olan bu resimlerin neden akla oturmayacağını anlattı. Yani son resim dersimi de ondan aldım.

Rahatsızlığı ilerleyince işliğine gelemez oldu, evinde ziyaretine gittim. En son 29 Ekim’de (2015) Anıtkabir’e giderken uğradım, “Biraz yürüyebilsem ben de Anıtkabir’e gitmek istiyorum” dedi.

O gün sabaha kadar öksürükten uyuyamamıştı. Ona göğsüne sürmesi için biberiye yağı götürmüştüm. Elimde 1.sınıf Türkçe kitabı vardı, açtım resimleri gösterdim, bu resimler Atatürk’ü aşağılamak üzere çok özel kurgulanmıştı. Öğretmenim çok üzüldü. Bir sayfada Atatürk’ün altına gelecek şekilde eşek arıları çizilmişti. O sayfada benim fark etmediğim bir hatayı daha gördü. Tam Atatürk resminin üzerine gelen yerde çocuğa gelişigüzel sözcükler yazdırılan boş satırlar vardı, “Bak bu boşluklara yazı yazarken çocuğun eli Atatürk’ün üzerine bastırır, böyle olmaz” dedi. Elimde Valilik Makamına yazılmış şikâyet dilekçeleri vardı. Birini aldı, altına imzasını attı. Mutlu oldu. Eli titriyordu, o haliyle bile imzası güzeldi. Her şeyiyle güzel insandı.

Cuma günü on kadar dilekçeyi Ankara Valiliğine götürdüm ve orda İsmail öğretmenimin dilekçesini anı olarak saklamaya karar verdim, bu onun bana son hatırasıydı. Bilmiyordum, meğer o gün gözlerini kapamış...

Öldüğü haberini ertesi gün askerlik arkadaşı ortak dostumuz Sabahattin Gökkaya İstanbul’dan bildirdi. Cumhuriyet gazetesindeki ölüm ilanından öğrenmiş. Karşıyaka mezarlığında veda törenine yetiştim, yanımda götürdüğüm Türk bayrağını üzerine örttüm.
Güle güle biricik öğretmenim, ilk ve son resim öğretmenim...

Atölyesinde dedesinden hatıra Boşnak Begomil çalgısı Gusla vardı, şimdi onu düşünüyorum. Fotoğrafını çekmiştim. Kabak kemaneye benzeyen çalgının sapında oyma çift boynuz vardı, Oğuzlu (Gusla ile sesdeş!) sembolüdür. Benim Rize’deki büyük dede evimin giriş kapısının üzerinde de aynı çift boynuzdan var. Bu çalgıdan bir gün mutlaka temin edip müzik işliğime koyacağım, ona baktıkça İsmail öğretmenimi anacağım.

Kendisiyle bir sohbetimiz sırasında video kayıt yapmıştım. Eğitimle ilgili bir sohbetti. İzlemek isteyenler İsmail Gümüş adını arama motoruna yazarak buna ulaşabilirler.

Geçen sene Evde Okuma-Yazma video ders çekimi için hazırlık yaparken öğretmenimin büyük katkısını almıştım. Körlere geometri nasıl öğretilir, bunun malzemesini ve tekniğini öğretti bana. Çekimde kullandığım resim sehpasını o verdi. Kendi eliyle yapmıştı sehpayı. Tablolarının çerçevelerini de kendisi yapardı. Bir yerde bulduğu atılmış ahşabı güzel tahtaları değerlendirirdi. Bir sohbetimizde Rize Öğretmen Okulunun resim atölyesini, sehpalarını ve çalışma masalarını öğrencilerle birlikte nasıl yaptığını anlatmıştı. Köy Enstitülerinin temeli olan “İş içinde öğrenme” felsefesinin bu olduğunu, İsmail Hakkı Baltacıoğlu’nu saygıyla anarak konuşmuştuk.

Rize’de bez üzerine büyük bir Atatürk posteri yapmış, onu Rize Öğretmenler Derneğine hediye etmiş. Binanın dış duvarına asmışlar. O zamanlar Rize’deki en büyük Atatürk posteri oymuş.

Dün sevgili İsmail Gümüş öğretmenimi hüzünle yolcu ettik. Son örtüsü Türk bayrağını anı olarak saklaması için sevgili eşi Esin öğretmenimize verdim. Beşikdüzü Öğretmen Okulundayken tanışıp evlenmişlerdi. Sonra birlikte Ankara Körler Okulunda çalıştılar. İsmail öğretmenim Gazi Resim Bölümünde de bir süre bölüm başkanlığı yaptı.

Beşikdüzü’nden, Rize’den, Körler Okulundan, Gazi’den ve atölyesinden yetiştirdiği tüm öğrencilerinin ve dostlarının başı sağ olsun.

Selam size, saygı size değerli öğretmenim, ışıklar içinde uyuyun.

Eğitimci-Yazar Mahiye MORGÜL, 8 Kasım 2015
http://www.mahiye.net
mahiye@gmail.com