Sizin de kabuğunuz varmı?
Sizin kabuğunuz ne kalınlıkta?

Çok seviyoruz,bu sevilene/sevgiye özen gösteriyoruz.Bir de bakmışız bir anda savaşıp yaralanmışız...Umulmadık yönlerden...Sonra en çok biz şaşırırız...Galiba kendimizi kişilere göre gösteriyoruz.Farklı yüzümüzü değil de,istediğimiz yönü ve kadarını...Diğerlerini karanlık kapalı odalarda tutuyor,unutuyoruz.

Ansızın kapılardan bakanlar...Aralık olmayan kilitli kapılardan...Sevdiğimizi,bizi şaşırtacak,bizim diğer yönümüz...

Bunu direkt maskeye benzetemiyoruz.Bizi de şaşırtıyor çünkü.İnsanın çok fazla katlardan oluşmuşluğu geliyor aklımıza.Ve biz otomatik olarak bu kabukların istediğimiz kadarını kaldırıyoruz.

İnsan öyle bir denklem ki;çözmek için verilen bilinen ve bilinmeyen sayılar birbirine karışmış.Güç olan onları ayırabilmek.

Çocuk oldukça ve kalabildiğimiz oranda kabuklar daha incedir.Ve bu kabuklardan kesinlikle kişi değil çevredekiler sorumludur.Ve hücre hücre yaşanmışlıklardan oluşur.

Normal yaşantımızda ne kadar karanlıkla,kabukla yaşadığımızda bizim şansımız oluyor,bir yerde...Şansımız kadar hafifiz.

Galiba kabuklar bizi koruyor.Kötülüklerden mi yoksa mutlu olma ihtimallerinden mi?Ve bizler bu kabuklarla barışık olabiliyor muyuz ve ne kadarını tanıyabiliyoruz?


Alıntı...

Ben insanlarin dis dünyadaki hayata yaklasimlarinda üzerinde bir kabuk
tasidiklarina inaniyorum.

Ask acisi icin bir kabuk...

Arkadasinin incittigi yürek icin kabuk...

Aile bireylerinin yarattigi acilar icin bir kabuk....

Kabuklar cok cesitli aslinda dahasini ifade edebilmeyi basarmak isterdim.Ama zaman mefhumu o kabuklari öyle sertlestiriyor ki, bazen yasam ne kadar acimasiz davransa bile kabugun seni
koruyabiliyor hepsi bu.....

Evet,medyum41, bazen kabuklarımızın bizi dünyanın acımasızlığından koruduğu bir gerçek ama acaba çoğu kez korunduğumuzu sanıp,kendimizi mi kandırıyoruz?O kabuklar,zaten yaralandıktan sonra oluşmadı mı?Acaba,tekrar aynı yanlışı yapma korkusuyla,hayatın bize teğet geçmesine seyirci mi kalıyoruz yoksa?Yani kabuklarımız aslında,yukarıdaki alıntıda söylendiği üzre,mutlu olma ihtimalimizi mi elimizden alıyor,biz farkında olmadan?!...

Bencede kendimizi kandırıyoruz.. kabuk ancak yaralandıktan sonra olacağına göre mantık olarak, duygularımızda yaralandığında ki bu medyum41, saydığı gibi çok çeşitli yaralar olabiliyor, kimisi çok zor kapanıyor kapanana kadar çok acı çekiyorsun ve çok kalın kabuk bağlıyor, kimileri ise sadece sıyrık gibi çabuk kapanıyor..

O çok kalın kabuk bağlayan yaraları birdaha yaşamamak için nurdi, senin dediğin gibi tekrardan acı cekebilecek korkusuna kapılıyoruz gibi geliyor banada..

Paylaşım için teşekkürler

Sema, ben teşekkür ederim canım...