Türk medyası, Suriye konusunda adeta tetikçilik yapmaya başladı. Önceki günkü haberleri okuyunca bu konuda “yandaş ve Suriye karşıtı medyanın” (yandaş iseniz Suriye karşıtı olmaya mecbursunuz! Bu konuda özgür iradeniz yok demektir!) nasıl ağzından salyalar akıtarak “bitirin şu Suriye’nin işini diye” haykırdığını açıkça görüyorsunuz.
Suriye sınırında ordu birlikleri ile isyancılar arasında çatışma çıkmış, kurşunlar sekerek Türk tarafına geçmiş, Türk tarafından da iki kişi yaralanmış.
Medyanın manşetleri hazır:
“Hain Suriye! Sınırı aştın artık!”
Suriye konusundaki manşetler, bir an önce “ABD’nin emrini yerine getirmek için” çırpınan yandaş Babıâli medyasının olağanüstü uşaklığını ortaya koyuyor.Sınırımızda 15 bin Suriyeli birikmiş de, Annan Planı için tanınan süre bitmiş de, olaylar sınırımıza kadar dayanmış da…
Hikâye bunlar. Kurt kuzuyu yiyecek ya “niye suyumu bulandırdın” bahanesini arıyor.
Suriye devletine bağlı askerler, ülkede birliği bozmaya çalışan, karakollara saldıran isyancıları Türk sınırına kadar takip ediyor, çatışmaya giriyor.
E ne var bunda? Biz PKK ile mücadelede sıcak takip adı altında yüzlerce defa İran, Irak ve Suriye topraklarına girmemizi “uluslararası hukuktan” doğan hakkımız olarak ilan ediyoruz da Suriye ordusu üstelik kendi topraklarında, kendi ülkesinin teröristi ile sıcak çatışmaya girme hakkına mı sahip değil?
Yok, mermi sekmişmiş!
Akıl tutulması buna denir.
Ahmet Davutoğlu apar topar Çin ziyaretinden geri döndü. Suriye’ye tanınan süre doldu. Artık hesap sorma zamanı! Oysa bu süreyi veren Birleşmiş Milletler temsilcisi Annan. Plana ve süreye uyulmamasını talep etmek de onların görevi.
Biz neden kraldan fazla kralcıyız?
“İki tane mermi sekti, Türk topraklarına düştü” diye çocukça çığlıklar atmak bir devlete yakışıyor mu?
Bir devletin özgür medyasına (!) yakışıyor mu?
ABD, Suriye’ye “kesinlikle” saldıramaz. Sebebi belli:
Bir: Rus donanmasına ait savaş gemileri Suriye’nin Tartus Limanı’nda demirli durumda. ABD’nin sıcak müdahalesi Rusya ile savaşa girmek anlamına geliyor. Rusya aklını peynir ekmekle yemedi.
İki: ABD’de 6 Kasım 2012’de seçim var. Obama’nın seçime kadar değil bir askeri müdahale düşünmesi askeri seçeneği aklının ucundan geçirme gibi bir durumu söz konusu değil.
Ama ortalıkta hop atlayan hop zıplayan bir Türkiye var! “Vuralım, kıralım, şunlara haddini bildirelim” diyen “arslan yürekli Rişarlar var!”
“Mermiler sınırı aştı! Sabrımız taştı! Yardım et Ya Amerika! Hücuma geçiyoruz” diyen bir Türk medyası var.
Yandaş medya “deli danalar” gibi bağırıyor!
Özal zamanında benzer olaylar Irak’ta olmuştu.
Bugün 15-20 bin Suriyeli sınırı aşarak Türkiye’ye ulaştı; 1991’de 500 bin peşmerge sığındı Türkiye’ye.
15 bin nerede 500 bin nerede!
Dün “aşırı Amerikancı Özal zamanında” 500 bin komşuyu misafir eden ve askeri müdahalede bulunmayan Türkiye, bugün 15 bin Suriyeliyi kapıda görünce panikliyor.Çünkü devleti yöneten adamlarda “devlet adamı vasfı” kalmamış.
Medya “tetikçilik” yapma görevini üstlenmiş.
Gazeteciler “bu işe kendisi bulaşmayıp Türkiye’yi sokmaya çalışan Amerika’nın emir almayı büyük bir sevda ile yerine getiriyorlar.”
Yandaş Amerikancı basına bir de hikâye aktarayım:
Fransız General d’Esperey İstanbul’u işgal ettikten sonra İstiklal Caddesi’nde boy gösterirken, otellerde davetlere katılırken; mütareke basını peşinden hiç ayrılmadı. Bu iğrenç durumu yazan Süleyman Nazif hakkında mahkeme gıyabında ağır ceza verdi.
Süleyman Bey kaçak duruma düştü. Böyle bir dönemde karşılaştığı gazeteci arkadaşına “hele şu dilini uzat” dedi. Yalaka gazeteci boş bulunup dilini uzatınca Süleyman Nazif sözünü kondurdu:
“Hayret, o kadar gâvur kıçı yalıyorsun, ama hala boyası diline çıkmamış!”
Basının savaş çığırtkanlığı yapmadığı, Amerika’nın değil kendi ülkesinin milli çıkarlarını dert edindiği bir ülke olmamız dileğiyle…
Muharrem BAYRAKTAR, 12 Nisan 2012
YENİ MESAJ
News
Site map
SitemapIndex
RSS Feed