ULU HAKAN ABDÜLHAMİT HAN’ın DEMANS’A UĞRAMIŞ TAKİPÇİLERİNE KÜÇÜÇÜK BİR HATIRLATMA”…

Dr.Noyan UMRUK

Deniz ufkunda bu top sesleri nerden geliyor?
Barbaros, belki, donanmayla seferden geliyor!
Adalardan mı? Tunus'dan mı, Cezayir'den mi?
Hür ufuklarda donanmış iki yüz pare gemi
Yeni doğmuş aya baktıkları yerden geliyor;
O mübarek gemiler hangi seferden geliyor?
Y.K. BEYATLI

Herhalde kendilerine, pek sıkı fıkı oldukları “İyi saatte olsunlar” fısıldamışlar…
“Çanakkale’nin temelinde Ulu Hakan Abdülhamit Han vardır” …
Dileriz demans halinde falan değildirler …
Öyleyse tanrı şifalarını versin…
Doğru vardır da; bakın nasıl vardır...

Biz yine de insani görevimizde kusur etmeyip, kendilerine tarihsel gerçekleri bir hatırlatalım dedik:

Geçmişi utkularla dolu şanlı donanmamız, tarihi boyunca üç ağır sille yemiştir:

Bunlardan birincisi İnebahtı (Lepanto) yenilgisidir. 1538’de Kaptan-ı Derya Barbaros Hayrettin Paşanın, Haçlı donanmasını Mora yarımadasının kuzeybatısında, Preveze’de perişan edip, Ege adalarından, çizmenin(İtalya) güney ucundaki Calabria’ya kadar Akdeniz’i Osmanlı gölüne dönüştürmesinden sonra, 7 Ekim 1571’de Osmanlı donanması ile Haçlı donanmaları arasında, Korint Kıstağı'nda, İnebahtı yakınlarında dünya tarihinin en büyük deniz muharebelerinden biri yaşandı. Osmanlı donanması ağır bir yenilgiye uğradı. 142 gemi yok oldu, 20 bin Osmanlı levendi öldü.

Bu yenilgi Osmanlı’yı çok sarstı. Sokullu Mehmet Paşa yeni bir donanma hazırlanmasını istedi. Sokullu’nun yeni kaptan-ı derya Kılıç Ali Paşaya hitaben söylediği "Bütün donanmanın demirlerini gümüşten, halatlarını ibrişimden, yelkenlerini atlastan yapabiliriz.”ve Venedik elçisine hitaben söylediği "Biz Kıbrıs'ı almakla sizin kolunuzu kestik, siz İnebahtı'da bizi yenmekle, sakalımızı tıraş ettiniz. Kesilen kolun yerine yenisi gelmez, fakat kesilen sakal daha gür çıkar" sözleri, unutulmaz sözcükler olarak tarihe geçmiştir. Gerçekten donanma yenilendi, sakal daha gür çıktı.

Donanmamızın yediği ikinci sille, Abdülhamit döneminde donanmayı oluşturan tüm gemilerin Haliç’e çekilerek çürümeye terk edilmesi, bahriye sabitlerinin Haliç kahvelerinde pişpirik ve tavla oynamaya mahkûm edilmesidir. Bu akıllara ziyan stratejik(!) tercihini bakın hatıratında Ulu Hakan Abdülhamit Han nasıl savunuyor:

“Amcam Abdülaziz Han’ın orduyu ve donanmayı güçlendirme yoluna girmesi büyük devletleri telaşlandırmış ve bu teşebbüs hayatına mal olmuştu… Bizim gemilerimizin hemen hepsinde İngiliz çarkçıbaşıları vardı. Bu, donanma İngilizlerin elindeydi demektir. Bu çarkçıbaşıların bazılarını değiştirmek istediğimiz zaman, İngiltere elçisi saraya koşmuş ve bu teşebbüsün İngiltere’ye itimadımız olmadığı biçiminde yorumlanacağını açıkça söylemekten çekinmemişti. Öyleyse bir donanmamız yok demekti. Çünkü bu donanma, hem Fransızlarla, İngilizleri bize düşman ediyor, hem de savaşta bir işe yaramıyordu. Faydası olmayan, fakat mazarratı olan bir şeyi muhafaza etmek aklın icabı dışındadır. Donanmayı Haliç’e çektirdim, böylece Fransız ve İngilizlere Akdeniz’de kendileri ile boy ölçüşmeye niyetimiz olmadığını anlatmış oldum.”(1)

Ne savunma ama… Böylece, kızdırmamış olduğumuz İngiliz ve Fransız donanmaları (Birleşik Donanma ,Inflexible, Agamemnon, Queen Elizabeth, Vengeance, Albron, Cornwallis, Irresistible, Triumph, Suffren, Bouvet vb.19 gemiden oluşmuştu) 1915’de Çanakkale Boğazına dayandığında, karşılarında bir Osmanlı donanması yerine Albay Cevat komutasındaki Nusret mayın gemisini ve Çanakkale müstahkem mevkilerine mevzilenmiş Mehmetçikleri görünce herhalde çok sevinmişlerdi.

Ama Nusret mayın gemisinin akıl almaz başarıları, kara topçusunun büyük ustalığı, Mehmetçiğin destansı kahramanlığı ve nihayet Mustafa Kemal’in eşsiz taktik ve stratejik dehası müstevlilerin heveslerini kursaklarında bıraktı. Muhteşem gemileri ciddi hasarlara uğradı; fiyakaları iyice bozuldu. Velhasıl, geldikleri gibi gittiler…

Donanmamız, üçüncü ağır silleyi ise bu muhterem zevatın ortak iktidarları döneminde yedi…

Son 30-40 yıl içinde akıllara durgunluk verecek bir mesafe alan donanmamız gemileri, üsleri, ulaştığı teknolojik düzey ve çok iyi yetiştirilmiş personeli ile belki Akdeniz’in en güçlü donanması olma yolunda idi; Akdeniz’in ikinci güçlü denizaltı filosuna sahiptik.

MİLGEM(Milli Gemi) projesi meyvelerini vermeye başlamıştı…
Ulusal sanayimiz, mühendis ve emekçilerimizin ürettiği ilk savaş gemisi F-511 Heybeliada korveti denize büyük bir kıvançla indirilmişti; hücumbotlarımızı zaten uzun zamandır kendimiz yapıyorduk.

GENESİS projesi ile tüm donanmanın tek merkezden yönetilebileceği üstün bir iletişim teknolojisi sağlanıyor; tüm bu gelişmelerde özel sektörün yanında ASELSAN, HAVELSAN gibi Türk Silahlı Kuvvetleri Güçlendirme Vakfına bağlı, tamamen halkın katkıları ile oluşturulmuş kuruluşlar, yabancı kaynağa gereksinim duyulmaksızın destek sağlıyordu…

Bu donanmayı birilerinin baskısı ile ya da birilerini memnun etmek için yeniden Haliç’e göndermek artık mümkün değildi. O halde tek çare, 56 Amiralinden yaklaşık yarısını ve bu komutanların görevini ifa edecek Albayların ve Komodorların( gemi komutanlarının) önemli bir bölümünü, Çaka Beylerin, Barbarosların, Turgut, Oruç, Burak ve Piri Reislerin torunlarını Hasdal’a göndermekti…

Böylece; gittikçe cadı kazanına dönüşen(2) ve ulusal çıkarlar açısından son derece hassas dengelerin sürdüğü Doğu Akdeniz’in ve üç tarafı denizlerle çevrili bir ülkenin en önemli caydırıcı gücüne karşı üçüncü ve belki de en ağır silleyi de sizler gerçekleştirmek şerefine(!) nail oldunuz…

Ülke kan revan içinde kıvranırken görünen o ki; bu kez de hataları ve sevaplarıyla tarihte yerini almış Sultan Abdülhamit, muhterem zevatın tellallığında cambaz edilmekte…

Veeeee… Herkes yaratılan nice cambaza bakarken bir türlü hazmedemedikleri laik, bağımsız ve uygar Cumhuriyet’in suyu, kurbağa misali yavaş yavaş ısıtılmakta…

Lakin bir türlü ölmüyor...



(1)Abdülhamit’in Hatıra Defteri, Yayına Hazırlayan: Hasan İLHAN, Alter Yayıncılık, Ankara, 2010
(2)N.Umruk; “Doğu Akdeniz Cadı Kazanı”, Aydınlık G., 08.09.2011

AYDINLIK G.,29.092011