“Yumrukatör”

- Sene 1862...

- Hı?

- İngiltere diyorum İngiltere... Bir göçük olduydu bildin mi; 204 ölü!

- ...!

- Sonra bir gün... Yıllardan 1866... Duyduk ki kömür tozu patlamış; 361 işçi kardeşim sizlere ömür bu sefer...

- Yani?

- Yani diyorum olur böyle şeyler...

* * *
- İki sıra koruma da dizmiştik “milli yas”la arasına ama, kafasına etten duvarı aşan bir “yuh” mu çarptı acaba?

- Devreler mi yandı?

- Usta!.. Ustacım!.. Bugün günlerden ne, hadi söyle bu Yusuf yüzlü kuluna! (Yok ya bu hiç uymadı; en iyisi bir çizik atın siz cümlenin “sıfat tanımlaması” içeren kısmına!)

- İlim çağ atladı, teknik çağ atladı, bilgi çağ atladı; 250 yıllık tecrübe farkı; 2014’teyiz uyan usta, ne oldu böyle sana!

* * *
Hayır nedir bu panik onu anlamadım ben de!..

Afyon’da “cadı avıysa cadı avı” diye ta “Orta Çağ”dan seslenmişti; üç günde nereden baksanız 400 yıl birden yaklaştı günümüze...

“Usta” da olsa bir Dr. Emmett Brown değil yani; yavaş yavaş...

Ki bakmayın iyidir 1800’ler; hiç oynamasanız algısının “zaman ayarları” yla da içselleştirebilse keşke “insan hakları”nın -en temeli yaşam hakkı- kavramsallaştırıldığı o yılları!

Yoksa -çoğu “McCarthy sendromu” na yordu ama- korkarım ki kafa hâlâ orada;

Engizisyonda!

“Kader...”, “Takdiri ilahi...”

Kabalık, kabadayılık ne ki;

İnsafsızlık, vicdansızlık, kalpsizlik, acımasızlık, zorbalık, zalimlik “hakim dini” zemine oturttuysan hepsini bir avazda meşrulaştırabilirsin orada; uysa da, uymasa da!

O “tekme” mesela...

Adamcağız acıyla bir “Allah belanızı versin!..” filan dediyse es kaza;

Hiç kaçarı yok, cadıdır cadı!

O “yumruk”...

Kadıncağız, feryat figan “Allah’ından bul...” dese...

En somut delil işte;

- Avlayın; kaçırmayın gelsin benim yanımda da söylesin!

- Nereden bulacağız şimdi “arena” yı, “böğüren boğa” düzeneğini; süpermarkete getirin bari!

Orta Çağ mantığında, bir “cadı”nın en belirgin özelliği “beddua”ya başvurmasıydı;

Soma’nın neredeyse tamamı!

* * *
Aklı almıyor “çağımız” insanının tabii;

Vurulmuş zaten...

Bir de sen nasıl vurursun, kol-kanat germen gerekirken!

Yıkılmış zaten...

Bir de sen nasıl sürüklersin yerlerde, başının üstünde taşıman gereken yerde...

Çığlık mı; atsın... İsyan mı; bırak bir rahatlasın...

Senin duymaya bile tahammül edemediklerini; o içinde tuta tuta nasıl yaşasın!

Ama, yok... Çocuk mu, kadın mı, hamile mi, oğlunu mu kaybetmiş, babasını mı, eşini mi, kardeşini mi; tarifsiz kederler içinde miymiş; hiçbiri geçer akçe değil mahsur kaldığı o Orta Çağ dehlizlerinde!

Haklı mısın, haksız mısın ne gam!

Harlı ateşlerle dilini de dağlar...

Ayaklarına taş bağlayıp denize de atar...

Kurtulmayı başaramaz da ölürsen; anlar ki masumdun!

Seni kutsar, saygıyla anar, arkandan üç gün yas bile tutar...

Trajikomik ama gerçek; kurtulamaz da ölürsen ikna oluyordu “cadı” diye yaftaladığı kişinin masumiyetine öykündüğü devrin muktedirleri!

Anladın mı şimdi “güzel ölüm”le neyi kastettiklerini!

Bir tür azatlık; ebediyen gazabına uğramama garantisi!

Selcan TAŞÇI, 16 Mayıs 2014
selcantasci@gmail.com