Bir Amerikan kabusu; Geronimo olmak

Amerikalılar’ın El Kaide liderini öldürdüklerini iddia ettikleri Pakistan şovu aslında bir “Geronimo” operasyonuymuş... Kod adını “Geronimo” koymuşlar Usame Bin Ladin’in... (Ne Geronimo’dan Bin Ladin, ne de Bin Ladin’den Geronimo olmaz ama “Amerikan rüyası” olmayacak işe amin dedirtme sanatı değil mi...)

Geronimo ile sembolize edilen Kızılderili ruhunu yok edişlerini de, tıpkı o üzerinde çok çalışılmış mizansendeki gibi sahte ifadelerle izlemediler mi yıllarca beyazperdede...

Beyaz ata binmiş iyi beyaz adam, siyah atlı kötü Kızılderili’yi halt etmedi mi izlediğimiz bütün Hollywood yapımlarında...

* * *
Geronimo, 1800’lü yıllarda vatanını zapt eden “beyaz adam”a karşı verdiği mücadeleyle efsaneleşen son Apache savaşçısıydı Amerika’nın... Bin Ladin ise bir maşa...

Bu yanyana anılamaz hale karşın, yadsınamaz ki, ucunu zihnimize bağladığı bütün kanallardan yaptığı bilgi, ses, görüntü, resim, yüklemeleriyle Bin Ladin’e biçtiği “imaj”, “Geronimo” olmaktı aslında Amerika’nın... Bir kukladan algıda sanal bir direnişçi yarattı kapitalizm bütün imkanlarıyla.

“Amerikalı”nın (hoş hangisinin Amerikalı olduğu konusu ayrı bir tartışma konusu) gördüğü en korkunç kabus olmak... Dondurulmuş bir korku paketi gibi... Biraz kuyruğu titretmesini mi istiyorsun halkının, “deep freeze”den çıkar, biraz çözülmesini sağla... Al sana her dem taze “inancı uğruna ölmeye ve öldürmeye hazır düşman” modeli.. İster oturma odalarına kadar girdiğin televizyonla, istersen de insanı insana insanla anlatma yoluna başvurarak, “İkiz Kuleler” sahnesinde sergilediğin gibi tiyatroyla; dokunmalarına, koklamalarına, dahil olmalarına fırsat tanıyarak uygula...

“Cihat” çağrısı ile sözde bir “değerler, inançlar savaşı” başlatan Bin Ladin’i, inandığı ne varsa yerle bir etmiş, ezmiş geçmiş olan “beyaz adam”a karşı kin dolu Geronimo’nun tahtına oturtmak ne kadar zor olabilirdi ki...

Kafasına tüyler takan adamların yerine, sarıklı, sakallı, cüppeli ve asla “beyaz” olmayan başka bir tür ikame edilecekti alt tarafı.

* * *
Sonra her yol mübahtı, “kötü adamlar”ı yenebilmesi için vahşi batının kovboylarının...

Geronimo’yu kovalarken yolları onları nasıl tesadüfen(!) altın madenlerine, verimli topraklara ve envai çeşit zenginliğe çıkardıysa... Kısa işgalin kârıydı Bin Ladin’le kovalamaca oynadıkları bu coğrafyada da yollarının petrolle kesişmesi, ne vardı! Hem “ganimet” helal bile sayılırdı!

Nitekim yeni versiyon “Buffalo’nun İntikamı”nda bire bir bağlı kalındı orijinal esere:

Geronimo’yu yakalamayı başaramadıkça öfkelenip Kızılderili kadınlarına, çocuklarına saldıran beyaz adam, Bin Ladin’i yakalayamıyormuş gibi yapıp soluğu Afgan kadınlarının, çocuklarının ensesinde aldı; bombaladı, parçaladı masum milyonları...

“Dumanlı Dağlar’ın sakladığı adam”dı ya Geronimo... Saraylarda büyümüş ve en nihayetinde yakalandığı iddia edilen yer bir villa olmuş olsa dahi, Bin Ladin de “doğal hayat”a uyarlanmalıydı... Ki bir iki set hilesiyle, prenslerin kankası oldu mu sana Tora Bora’nın oğlu!

“Kelle avcıları” olmadan olmaz; Geronimo pek ucuza gitmişti zamanında; Bin Ladin’de beyaz eşyaya endeksli bir enflasyon ayarlaması yapılmış olmalı ki “milyon dolarlara” çıktı ikramiye bedeli! Eee bir de fark var tabii, burada paranın yabancıya gitmeyeceği garanti!

* * *
Bir tekerleme kahramanıymış gibi yandı bitti kül oldu Bin Ladin... İddiaya göre ve Latif Demirci’nin dünkü karikatüründeki gibi köpekbalıkları CIA görevlilerini filan beklemiyorlarsa okyanusun dibinde, senaryoda ona biçilen en iyi ihtimalle yem oldu!

Peki Geronimo’nun öldürülmesinden bir gün sonra ne olduğunu biliyor musunuz?

Kimse bilmiyor... Çünkü rivayet o ki yerinde “yok”tu. “Dumanlı dağlar”a uçan bir kuş oldu...

Bir daha da kimseler bilemedi cansız bedeninin yerini yurdunu!

* * *
ABD, hayali bir düşmana karşı kazandığı hayali zaferin kudretini ilan ederken dünyaya, belki asıl bakmamız gereken yer Geronimo operasyonunun arkada bıraktıkları.

Geronimo’nun onurlu mirasını Beyaz Saray dekoruna dönüştürenler, Ortadoğu’da yaşayan milyonlarca Müslüman’ın gözünde Bin Ladin’in mirası varsayılan değerler sistemine ne yapmayı planlıyordur dersiniz...

İbret için 20 Ocak 2009’u hatırlayalım... “Füme renkli” ABD Başkanı Barack Obama yemin ediyordu o gün... Ve Geronimo’nun torunları, mutasyona uğramış, “beyaz atlar”a layık halleriyle eskortluk yapıyorlardı yeni Başkan’a... Beyaz saray soytarısı kılığında, bir zamanlar tek sahibi oldukları toprakların merasim kuklalarıydılar artık...Obama yükseliyordu omuzlarında...

Ne gariptir ki aynı Obama bu kez dönüştürülmüş Ortadoğu’dan havalanan sihirli bir halıyla uçuyor başkanlık koltuğuna...

Ortadoğu’ya baktığınızda, kahramanlaştığını zannettiği her bir dakika Amerikan bezine daha fazla dolanan o güruh içinizi acıtmıyor mu hala?

Kimliksizleştirilen, kişiliksizleştirilen, köleleştirilen, sert kayaların arasındaki mağaralarda “ılımlı” bir anlaşma için şafak sayan insanlara ödemeniz gereken bir borç yok mu acaba; vaya bir özür taşeronluğunu yaptıklarınız adına?

Tam adını bulmuş; ABD’nin yaptığı, başkalarının toprağından, emeğinden, sırtından, kanından, canından beslenen asalak bir yaşam formunu kutsayan bir Geronimo operasyonu hakikaten de..

De... Ben hala bir Marlon Brando bekliyorum filmin finalinde; “The End”in hemen öncesinde...

Brando’nun 7 Mart 1973’teki Oscar törenine, kendisi yerine Kızılderili Sacheen Littlefather’ı göndermesi gibi... Biri çıksın ve -mesela- yıllardır Atlas dergisinin kapak kızı muamelesi yaptığı o Afgan kızını tutup kolundan çıkarsın istiyorum sahneye kendi yerine... Köşesini, ekranını, vicdanını ona terk etsin bir günlüğüne... Ve o kız, bu ülkenin, bu dünyanın bütün “aydın” geçinip de aklı, fikri, yüreği paslanmış karanlık tipleri yerine haykırsın istiyorum bu cümleleri yine: “Biz doğru yapmadık.... Gücümüzün üstünlüğü bize diğerlerinin haklarına saldırma, mallarını gaspetme, yalnızca yaşamlarını ve özgürlüklerini savunmaya çalışırken onların yaşamlarını ellerinden alma hakkını sağlıyordu ki onların erdemleri suça dönüşürken bizim ahlâksızlıklarımız erdem oluyordu. Fakat öyle bir şey var ki bu sapkınlığın ulaşamayacağı, o da tarihin büyük hükmü. Emin olun ki tarih bizi yargılayacaktır..”


Selcan TAŞÇI - 5 Mayıs 2011, YENİÇAĞ
selcantasci@gmail.com