Bizi Kurtaracak Olan Bu Travmadır!

Travma dediğinin en babası iki yıl sürer. İnsan aklı altı aydan sonra iyileşme-normalleşme sürecine girer.

Atatürk'ü kaybetmek nasıl bir toplumsal travmaysa 74 yıldır hiç azalmadan sürüyor. Travmamızı gururla kendimizden sonraki kuşaklara aktarıyoruz.

Anıtkabir insan seli... Dolmabahçe insan seli... Ankara, İstanbul, İzmir ayakta... Tüm iller, kasabalar, köyler... mezrada üç beş çocuk, ellerinde Atatürk portresi yürüyorlar. Erciyes'in zirvesinde dağcılar kar altında 9:05'te saygı duruşunda... Ameleler inşaatta saygı duruşunda...

Manisa'dan Mainz'a, Silivri'den Sidney'e, bütün Türklerin elinde bayrak gözünde yaş... sanki Atatürk dün ölmüş.

(Evet 'Türkler' dedim! Var böyle bir millet yani!)

Bir arkadaşım Avustralya'nın başkentindeki anma töreninden fotoğraflar göndermiş. Tekerlekli sandalyede teyzeler, bastonlu amcalar, elde bayrak tesettürlü kadınlar... Yedi otobüsle Sidney'den sabah 5'te yola çıkmışlar.

Avustralya'da doğmuş 15 yaşındaki kız çocuğu Atatürk'ün Gençliğe Hitabesi'ni okurken hem ağlamış hem ağlatmış. "Daha önce hiç bu kadar kalabalık toplanmamıştık. Bu 10 Kasım çok farklı oldu" diyor arkadaş.

Bu 10 Kasım bütün dünyadaki Türkler için çok farklı olmuş anlaşılan. Ata'nın ölümünden 74 yıl sonra, 'post travmatik stress'imiz nehir olup ummana akmış.

Buna en çok şaşıran, Amerikalı PSYOP (psikolojik operasyon) uzmanları olmuştur herhalde. Son yıllarda Türkiye'ye dayattıkları bir kavram vardır: 'normalizasyon süreci'. Yani travmanın atlatılması süreci.

Ermenistan'a taviz vermek normalizasyondur,

narko terör örgütüyle pazarlık masalarına oturmak,

bölünmek,

Anayasa'dan Türk kelimesini çıkarmak, bütün bunlar 'normalleşme süreci'dir(!).

PSYOP'çular, Türklerin ana toplumsal travmasının Atatürk'ün eksikliği olduğunu bilip, bizi AKP eliyle 'normalize' etmeye çalışıyorlardı. Biz de korkmuş gibi yapıyorduk galiba. Kitlesel hareketler olamıyordu. 2012'de değişen ne oldu peki?

Şu oldu: sirk çadırı mahkemelerin soytarı hakimleri, ülkenin en değerli aydınlarını, askerlerini Silivri-Hasdal-Hadımköy-Maltepe toplama kamplarına tıkınca ve 80 milyon insanın tepesinde 'gözünün üstündeki kaş nedeniyle tutuklanma' tehdidi sallanınca travmaya girdik.

Bunun üzerine savaşa girme korkusunu,

5 yaşında çocuğu gönderdiğin okulun aslında Kuran kursuna dönmüş olduğunu anlamanın dehşetini,

gerçekte yüzde 30 olan işsizliğin ve yüzde 100 civarındaki enflasyonun travmasını,

hatta elindeki diplomanın, tapunun, tüm belgelerinin geçersiz kalmakta olması travmasını da ekle...

Bu travmalar operasyon gereği üst üste yaşatılınca, daha önce fazla önemsemediğimiz ana travmamızı hatırladık. Atatürk yoktu! Lider yoktu, koruyucu baba yoktu!

Dünyanın her yerinde kitleler halinde toplandık, 7'den 70'e ana travmamızı kitlesel patlamalar halinde yaşayıp, doya doya ağladık.

Her travma mutsuz sonuçlanmaz. Hiroşima da travmaydı, yeniden yapılanma için fırsat bildiler. Holocaust da travmaydı, o travmayla Yahudiler devlet kurdu.

Atatürk'ü kaybetme travmamızı atlatıp 'iyileşme, normalleşme' sürecine girersek biteriz. Amerikalı PSYOP uzmanlarına "yürü git ulan, bizim travmamızın iyileşmesi yok!" tokadını sık sık atmak gerekecek.

Seviyorum bu travmatik hallerimizi. Kitleselleşen unuta-ma-ma-larımızı atlata-ma-ma-larımızı çok seviyorum. Türk halkı için 'balık hafızalı' diyene şaşarım. Hangi balık 74 yıl hatırlar da yasını tutar deryanın!


10 Kasım- Kanberra, Avustralya


10 Kasım- Selanik, Yunanistan


10 Kasım- Uşak

---

Kıymet Nadir BİNDEBİR, 11 Kasım 2012